Ozz is geboren in een witte wereld.
Ieder jaar opnieuw verstop ik Ozz in de wagen, dik ingepakt als een soort Michelin mannetje. We trekken er op uit om de wereld te bekijken, op zijn mooist. Want hoewel ik een enorme liefhebber ben van de lente, kan zelfs de natuur in al zijn schoonheid niet op tegen de witte magie van een dik pak sneeuw.
Vandaag was Ozz zijn eerste kennismaking met sneeuw. Vorig jaar was hij nog te klein om zelf rond te rennen. Maar vandaag durfde ik het aan. Ik kreeg overigens weinig keus, met zijn gedram om eruit te mogen. We liepen eerst naar de ganzen, om het overgebleven brood van het weekend af te geven. Om vervolgens terug te lopen naar het grasveld, waar ik hem rustig kan laten rondrennen.
Geen water, geen hekjes, geen planten. Gewoon gras, verstopt onder een dikke onaangetaste deken sneeuw.
Om ons heen waren kinderen in tranen, omdat ze koude handen en voeten kregen van de sneeuw. Dus toen ik de riempjes van de wagen losmaakte, verwachte ik eigenlijk dat ook Ozz binnen no time intens ongelukkig aan mijn benen zou hangen.
Het moment dat zijn schoenen de sneeuw raakten, rende hij bij mij vandaan. Een enorme tekening makend in de sneeuw. Hij greep een stok, liep overal en keek naar de voetstappen die hij achterliet. Zelfs een valpartij mocht de pret niet drukken. Hij wilde meer, lopen, voelen en rondrennen. Zelfs de vraag of hij terug naar papa wilde werd beantwoord met een stellige: NEE!
Ik kreeg een stok tegen mijn hoofd, een schop tegen mijn schenen, een gillend, krijsend en huilend kind.
Maar ik wilde naar huis en mama’s wil is wet. Na bijna 1,5 uur in de sneeuw, was ik het wel weer een beetje zat. Ik had het koud, verlangde naar een kop koffie en de warme kachel.
Ozz niet, Ozz wilde niet meer in de wagen.
Uiteindelijk is het mij wel gelukt, met behulp van het enorm handige stuurtje dat in mijn Maxi Cosi Mura wagen klikt. Geen kind werkt zich uit een wagen met een stok tussen de benen.
Hij is niet alleen een december kind, hij is ook een heus klein sneeuwmannetje.
Mama Krieltje 