Sterker nog, ik vind het een verschrikking. En hoewel een aan mijn been hangend, jengelend kind ook niet ideaal is, ben ik ook blij dat ik mijn aandacht op hem kon vestigen. In plaats van volop in de stress van de verhuizing te duiken. De verandering van omgeving heeft misschien wel net zoveel impact op mij, als op mijn kleine man. Dus het feit dat mijn grote man het zware werk heeft gedaan, is niet alleen enorm lief. Maar het geeft mij ook een enorm rustig gevoel.
Inmiddels zit ik aan onze nieuwe eetkamer-set mijn blogje te schrijven. Een aankoop waar ik enorm trots op ben en zelfs een beetje kriebels van heb. Dus ik wil dit natuurlijk delen.
Ik heb nog geen foto’s gemaakt van ons huisje, dus jullie moeten het even doen met de marktplaats foto’s.
Maar ik moest gewoon even een foto plaatsen van ons nieuwe juweeltje. Het is een oude kloostertafel, inclusief stoelen. Allemaal met dezelfde hartvormige details. Er zit een lade in (die ook dicht kan, op de foto staat deze open) en hoewel de tafel enorm stevig is, zit er geen enkele schroef in. Het hele ding is van handgemaakt met nog de ouderwetse houtverbindingen. En de vorige eigenaar zegt dat de tafel minimaal 130 jaar oud is.
Maar terug naar de verhuizing.
Het schrijven aan deze tafel, in een rechte houding en met mijn laptop recht voor mijn neus is enorm wennen. Evenals het leven in een grote woonkamer met een straat voor de deur waar je zonder moeite op uit kunt kijken.
Nou ben ik al gezegend met het concentratie vermogen van een goudvis. Dus regelmatig kijk ik even rond, met een enorm trots gevoel. En terwijl ik rondkijk zie ik hoeveel ruimte we nu hebben. Qua oppervlakte is enkel de woonkamer en keuken die we nu hebben gelijk aan onze vorige woning. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat we nog een verdieping hebben. Om nog maar te zwijgen over onze achtertuin.
Ik kan nog amper geloven dat de wens om groter te gaan wonen, zo snel in vervulling is gegaan. Natuurlijk, ik reageerde wel op woningen en de droom was er al wel. Maar in alle eerlijkheid, ik had 31 december pas echt besloten om serieus te gaan zoeken. De maanden ervoor hadden we verschillende keren een massionete woning aangeboden gekregen, maar mijn gevoel zei me dat het nog niet juist was. Iedere keer kwam er wel een excuus om niet te gaan kijken en de woning af te wijzen. Dat ik 1 januari meteen dit aanbod zou krijgen, had ik natuurlijk nooit gedacht. Toen Menson en ik op deze woning reageerden (ergens oktober vorig jaar), waren we op de 15de plek geëindigd. Maar 14 andere woningzoekenden wezen deze woning af. Omdat de 3de slaapkamer te klein is, naar hun zin. En het feit dat er in de woning nog redelijk veel moet gebeuren zal ook wel hebben meegewerkt.
Menson en ik keken daar doorheen.
Met behulp van mijn ouders kregen wij de mogelijkheid om het huis bewoonbaar te maken en we hebben geen haast met het perfectioneren van onze droom. Het feit alleen al dat we hier wonen, is al een droom die uitkomt. Dat we moeten sparen om dit huis echt eigen te maken, maakt het ergens ook wel bijzonder. Want Menson en ik zien ons hier de komende jaren wonen. Misschien zelfs ooit onze kleinkinderen ontvangen.
Dit huis leent zich ervoor om oud in te worden.
En ik mag enkel hopen dat we dit ook samen mogen bereiken.
Overigens beloof ik jullie dat er snel een blogje volgt met foto’s van ons huisje.
Maar voor nu wens ik jullie een goedenacht!
Mama Krieltje 