“Wanneer een spel jouw leven verpest, beschuldig dan niet de maker.
Maar kijk eens in de spiegel.“
Ik mag graag gamen.
Eventjes mijzelf verliezen in een andere wereld.
Ooit begonnen met Sonic op de Sega Megadrive. Later op de PC met spellen als Warcraft en The Sims. Er waren dagen bij dat ik de pc opstartte en ik pas stopte wanneer mijn maag begon te knorren. De uren waren dan voorbij gevlogen, evenals het echte leven.
Eenmaal ‘volwassen’ speelde ik geen games meer.
Ik had een soort haat liefde verhouding met mijn PC opgebouwd. Een verslaving aan chatten met een gestrande relatie als gevolg, was de oorzaak. Ik kreeg weer een vriendje met een redelijke verslaving aan World of Warcraft. Een verslaving die mij in de weg stond, al zei ik er nooit iets over. Het was moeilijk begrijpen voor mij dat je jezelf zo kon verliezen in dit spel. En toen ook deze relatie strandde, besloot ik nooit meer een woord over dit spel te willen horen.
Tot ik Menson leerde kennen en ook hij een WOW speler bleek te zijn.
Ik besloot mijzelf te verdiepen in dit spel. Las berichten over de hardnekkige verslaving die veel mensen kregen. Enigszins bedreigd koos ik ervoor om interesse te tonen in mijn nummer één concurrent. Ik maakte een karakter (een gnome warlock met 2 schattige roze staartjes) en ik leerde spelen.
Verslavingsgevoelig als ik ben, verdween ik in de wereld van Azeroth.
Stomverbaasd over het plezier wat ik beleefde, vond ik al snel mijn draai in World of Warcraft. Uiteindelijk kochten we zelfs een eigen account voor mij. Menson en ik besloten over te stappen naar de Horde (je hebt twee groepen in het spel) en ik maakte een Blood Elf Hunter. Alleen is maar alleen en een hunter heeft een pet. Altijd leuk.
Ik kwam erachter dat er meer te doen valt in World of Warcraft dan in teamverband enorme monsters verslaan. Je kon ook uren doorbrengen met enkel werken aan jouw profession en het doen van questen. En eigenlijk was het spel lang niet zo stom, als dat ik altijd dacht.
World of Warcraft werkt verslavend.
Ik denk dat dit komt omdat je niet alleen speelt. In het spel heb je de optie om bij een guild te gaan (een groep met spelers die elkaar ondersteunen en waar je gezellig mee kunt kletsen).
Mijn vriend heeft samen met een online speler een guild gemaakt en al snel ontstonden er leuke contacten onderling. We zijn een NL talige guild, opgebouwd tot een gezellige sociale zooi mensen. En eigenlijk is het altijd gezellig, omdat we onderling alles kunnen bespreken.
De nieuwsgierigheid naar elkaar als individu zorgt ervoor dat er een soort virtuele vriendschappen ontstaan. Zo is de mede oprichter van de guild al op de hoogte van Ozz sinds de eerste positieve test.
Zelf speel ik World of Warcraft momenteel niet meer.
Mijn laptop trekt het spel gewoon niet meer en klapt er om de havenklap uit. In alle eerlijkheid stoor ik mij nu enkel aan WoW, omdat ik mijn eigen game soms mis. Het is een soort hobby, het kost ook geld. Maar ik krijg er een stuk ontspanning voor terug die ik niet terugvind in dingen als haken. Juist omdat WoW zo buiten het echte leven staat.
Soms mis ik die uurtjes niets doen, enkel een beetje mijn virtuele karakter beter maken.
Stom eigenlijk, of niet?
Toen ik las dat WOW levens kapot maakte en relaties verbrak, had ik zelf het spel nog nooit gespeeld. Ik wist alleen wel dat er mensen zijn die een speler van WoW verliezen.
Wanneer je het spel niet kent, kun je ook niet begrijpen dat iemand zo’n band krijgt met een spel.
Echter ligt het in de aard van een mens om te willen ontsnappen aan onze gehaaste wereld.
En WoW biedt die mogelijkheid.
Toch denk ik dat iedere hobby een soort obsessieve aard krijgt, zodra je het leuk vind. Een autofreak spendeert zijn/haar tijd en geld daarin en een handwerker heeft een overvloed aan die materialen. Het is de kunst om het echte leven niet uit het oog te verliezen.
Elke verslaving maakt vroeg of laat een persoon kapot.
Allemaal.
Ik vind dus niet dat je World of Warcraft de schuld kunt geven van een gebroken relatie of gemiste kans. Dat ligt aan de persoon, niet aan de hobby.
En zo heel stom is het niet dat ik mijn spel soms mis.
Want dankzij WoW hebben Menson en ik een hoop leuke nieuwe mensen leren kennen.
Mensen die we zelfs in het echte leven ontmoeten en waar we hopelijk komende zomer een enorm gezellig barbeknoei mee gaan hebben.
Voor ons is World of Warcraft een spel met een leuke extra in het echte leven.
Daar is toch niets mis mee?
Mama Krieltje 