Afvallen is een avontuur…

Dit is voor sommigen misschien geen leuk blog.  
Het is mijn mening en ik heb er niet voor gestudeerd. 
Maar ik wil dit niet langer voor mij houden en dus heb ik besloten om het voor eens en altijd op te schrijven. Het klinkt misschien allemaal wat kort door de bocht, en ik zal ongetwijfeld mensen voor het hoofd stoten. 
Nogmaals ik ben geen geleerde en geef mijn vingers ook maar een kans om mijn hoofd te legen.
Ik ben een gevoelsmens en ik kan er heel slecht tegen wanneer ik mensen zichzelf zie (ver)pesten.
Dus schrijf ik dit, misschien dat mijn reacties dan wat minder vervelend overkomen. Het is een lang verhaal overigens, sorry alvast daarvoor, hihi…

De mensen die mij al sinds het begin van mijn afvalrace volgen, weten dat ik niet het type vrouw ben dat aan diëten doet. Sterker nog, ik kan zelfs met mijn hand op mijn hart zeggen dat ik tegen diëten ben. Naar mijn idee is een mensenlichaam niet iets wat je moet foppen met pilletjes en shakes. Ik ben van mening dat je niet zomaar voedingsstoffen uit jouw dieet moet schrappen (omdat op het internet staat dat het dikmakers zijn). En dit komt echt niet uit de lucht vallen, ik heb eraan meegedaan.
Ik heb diëten gevolgd, pillen geslikt en mijzelf uitgehongerd door bepaalde voedingsstoffen te schrappen.
Natuurlijk, als je bij een diëtist loopt en die arts raad je aan een bepaald patroon te volgen, zal ik niet degene zijn die dit ontmoedigd. Maar ik neem aan dat jouw lichaam dan onderzocht is en dat die arts weet waar hij of zij over spreekt. Dat het geen natte vinger of google wetenschap is. Maar dat er echt goed nagedacht is over het gegeven advies.

Ik vind dat je met een gezond lijf niet moet knoeien. En ik weet ook dat ik hierdoor nogal hard over kan komen. Het is niet mijn bedoeling iemand te kwetsen, dus mocht ik dat perongeluk doen, mijn excuses. Maar ik kan zo slecht tegen al die zogenaamd geleerden met hun dieetboeken met enkele succesverhalen en voornamelijk veel jojo’s tot gevolg.

Wanneer je overgewicht hebt, heeft dit een oorzaak. 
* Jouw lichaam heeft je in de steek gelaten (bijvoorbeeld; schildklier problemen of lactose intolerantie).
Of
* Jouw geest maakt je zwaar (bijvoorbeeld: emotie-eter of een eetstoornis).
En wanneer je wilt afvallen denk ik dat je het aan jezelf verplicht bent uit te zoeken waar het ontstaan is. Pas wanneer je de oorzaak kent, kun je aan jouw avontuur beginnen.

Je zult mij niet horen zeggen dat er geen allergische reacties bestaan op voedingsstoffen. Er zijn mensen waar hun lichaam bijvoorbeeld geen koolhydraten kunnen verdragen of mensen die lactose intolerant zijn. En die mensen krijgen een speciaal dieet waar hun lichaam beter op reageert, tot rust komt en uiteindelijk de vorm aanneemt die het hoort te hebben.
Het verbaasd mij alleen dat die diëten, geschreven voor zieke mensen, worden gebruikt door gezonde mensen om gewicht te verliezen. Het zal ongetwijfeld werken, maar persoonlijk vind ik dat vreemd.

Waarom zou je dat doen als jouw lichaam wel kan genieten van wat de natuur ons geeft? Of jezelf limiteren tot enkel appels, bananen of citroensap?
Waarom jezelf pesten als je ook kunt zoeken naar een juiste balans in jouw voedingspatroon?

Ikzelf ben een emotionele eter.

Jarenlang heb ik mijn stemmingen weggestopt in mijn eten. Of ik at teveel of ik at te weinig, maar was ik instabiel dan deden mijn eetgewoonten vrolijk mee. Ik ben heen en weer geslingerd in gewicht, lichaam en geest. Mede hierdoor heb ik mijzelf ook gepest met een appeldieet, afslankpillen en zelfs shakes. Ik heb op soepjes geleefd en mijzelf alle zoetigheid van de wereld ontzegd. En steeds opnieuw was ik ervan overtuigd de oplossing voor mijn probleem te hebben gevonden wanneer die weegschaal onder de 80 kilo stond. Het is alsof die 80 kilo de magische grens tussen gelukkig en ongelukkig bepaald.
Inmiddels realiseer ik mij dat niet mijn gewicht, maar mijn denkpatroon mijn stemming bepaald. Ik weet nu dat de oorzaak van mijn overgewicht tussen mijn oren zit. Ik heb een gezond lichaam maar ik maak mijzelf ziek door mijn eten. In mijn ogen is mijn overgewicht een symptoom van een dieper probleem, mijn onvermogen mijn emoties onder controle te houden. En mijn dwangmatige gewoonte om dit te verbergen met eten. Alsof ik met een dikker lijf een dikkere huid krijg en meer aankan. Onzin eigenlijk.

Toen ik begon met mijn afvalavontuur ben ik de strijd met mijn hoofd aangegaan. Ik heb een lijstje gemaakt met de voor mij overduidelijke valkuilen en ben eerst die gewoontes gaan doorbreken. Voor mij gebeurd dit in 3 fases.

Als eerst ben ik gestopt met overmatig suikers eten, wat in eerste instantie zorgde voor de nodige innerlijke onrust. Maar dat is niet gek, wanneer je jezelf realiseert dat ik iedere avond met gemak een zak chips of nootjes wegvrat. En nadat ik die periode van ’afkicken’ (ofwel een patroon doorbreken) achter de rug had, heb ik mijzelf toegezegd in het weekend weer wat borrelnootjes te mogen eten. Omdat ik niet geloof in mijzelf alles ontzeggen. 
Daarnaast ben ik gaan sporten. Voor mij een hele overwinning op mijzelf, omdat ik nooit eerder echt gesport heb. In mijn jeugd heb ik nooit op een verenging gezeten (of is klarinet spelen ook een sport?) en daarna was ik liever lui dan moe (kort door de bocht dit overigens maar dat terzijde). Maar ik ben over mijn drempelvrees heengestapt en heb mijn luie reet op een fiets geplant. Het was een weekje eng, maar daarna had ik de smaak te pakken en sindsdien ga ik minimaal 3 keer in de week intensief sporten. Het bewegen maakt mij vrolijk, mijn lichaam voelt gezonder en mijn bouw komt steeds meer overeen met het beeld wat ik van mijzelf wil hebben.

Momenteel ben ik bezig met de lastigste fase voor mijzelf.
Ik ben mijn boosheid, verdriet en irritaties onder ogen aan het komen.
Het wordt tijd om mijn hoofd leeg te maken en ook hier een nieuwe start te maken.
Mijn hele leven heb ik mijzelf in de weg gestaan door om de feiten heen te draaien. Mijn angst mensen te kwetsen heeft ervoor gezorgd dat ik rotzooi tussen mijn oren draag die daar helemaal niet hoort. En door alle verdriet, boosheid en angsten lijk ik soms datgene wat mij het meest dierbaar is te straffen voor de dingen die zij niet gedaan hebben.
Maar mijn leven is van mij en ik ben het mijzelf verplicht om gelukkig te zijn.
Ik geloof echt dat ik de negatieve patronen moet doorbreken om het positieve te omarmen.

Inmiddels ben ik tijdens mijn avontuur al 13 kilo verloren en ik voel mij goed. Ik eet normaal (uitgezonderd van de pizza avond en borrelnootjes avonden), ik drink veel water en geniet met volle teugen van alles wat mijn lippen passeert.  

Ik zie mijn ‘strijd tegen de kilo’s’ als een avontuur, omdat het een nieuwe levensfase inluid.
En alles wat nieuw is, is avontuurlijk toch?

Wie weet kan ik ook ooit een succesverhaal schrijven en mensen voorzien van tips.
Maar tot die tijd probeer ik eerst mijn eigen theorie uit.
En zeg nou eerlijk, zo heel gek klinkt het toch niet?

Drukke Maandag

Na een weekend vol ongezonde bezigheden is vandaag de grote test aangebroken.
Kan ik de suikers weer leren weerstaan en mijn lichaam weer in stand beweging brengen?

Nou, Yes I can!

Het begon vanmorgen in de sportschool. Ok ik geef toe, ik was redelijk gedreven door een woordenwisseling tussen mij en mijn lief. Maar ik heb mijzelf flink in het zweet gewerkt en mijn prille liefde voor de loopband (vorige week ontstaan) is weer opgebloeid. In eerste instantie ben ik begonnen met de krachttraining, omdat ik heb begrepen dat het meer effect heeft eerst kracht en dan cardio te doen.
Ingewikkelde leesstof over doorbloeding, ademhaling en vetverbranding. Enorm saai leesvoer wat ik normaliter dus ook links laat liggen. Maar goed, soms kan ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen.
Na de krachttraining ben ik eerst 15 minuten gaan fietsen (op de ligfiets), waarna ik 30 minuten ben gaan wandelen op de loopband. 45 minuten cardio, de aangeraden tijd. Daarna ga je spieren kapot maken. En ik wil graag afvallen, maar dat gaat mij te ver.

De loopband en ik.
Mijn lieve Heer waarom heeft niemand mij ooit verteld dat lopen zo fijn kan zijn?
Waarom is mij nooit verteld dat met het zweet, jouw zorgen uit jouw hoofd langzaam neervallen.
Dat je een soort onzichtbare puinbende achterlaat, achter de loopband. 

Een hoopje negativiteit die je toch niet nodig hebt.
En ik ben een vreemde eend op de loopband. Want ik ren niet (zoals de meesten wel doen), maar ik wandel. Ik wissel mijn helling en snelheid af, tussen de 7 en 10 graden en 4 en 5 km. Maar ik weiger te rennen, omdat ik mijn knieën graag heel wil houden. En met mijn lompe lijf weet ik die ongetwijfeld met 3 hupsen te vernietigen voor de rest van mijn leven. Goed, wie weet schrijf ik over 3 weken een ander verhaal. Maar voor nu wandel ik vrolijk door.

Eenmaal thuis heb ik geschreven op mijn blog, gespeeld met mijn kleine man, een heerlijke maaltijdsalade gegeten met gerookte kip en gefietst. Yup, ik ben weer gaan fietsen. Die kleine man van mij geniet er zichtbaar van (ik krijg zelfs kusjes bij het stoplicht) en mama ook.

 

Mijn fiets doet mij denken aan vroeger, hij maakt hetzelfde geluid als de fiets van mijn moeder uit mijn jeugd. Een heerlijk rustgevend tikachtig geluid waardoor ik mijzelf een echte dame voel. Omdat ik mijzelf vroeger wijsmaakte dat ik later ook zo’n fiets als mama wilde, met handremmen, versnellingen en zo’n tikgeluid.
En die fiets, die heb ik nu.

Ik begin steeds meer op mijn ouders te lijken.
Ik fiets, ik wandel, ik haak, ik fotografeer, ik schrijf, ik zing, ik kook en ik heb lief.

Nu nog wat meer leren loslaten.
Maar goed, dat hebben mijn ouders ook pas enkele jaren onder de knie…

 

Krieltje en Sporten.

Had je mij een jaar geleden verteld dat ik de sportschool ooit nog zou betreden, dan had ik je voor gek verklaard. Ik ben nooit echt een sportief type geweest, eerder het liever lui dan moe type. Al sinds mijn jeugd verzon ik de meest uiteenlopende excuses om maar niet lichamelijk bezig te zijn. Mijn gehele middelbare school heeft mijn gymleraar gedacht dat ik chronisch ongesteld was en daarna hoefde ik geen excuus meer te verzinnen. Ja, toen een oude vriendin wilde sporten en ik besloot haar te ondersteunen. Maar ik had de verkeerde verwachtingen en de eerste en beste menstruatie heb ik mijzelf meteen uitgeschreven bij de sportschool. We zaten toch meer aan de bar met onze sigaretten, dan dat we daadwerkelijk in de apparaten hingen. En mijn impulsieve gedrag had mij de derde dag al in de problemen gebracht met een vaste botjebuilder daar.

Eigenlijk ben ik behoorlijk onzeker, verdoezeld in een dosis zelfspot die ik dan weer afdoe als zelfkennis.

Enkele feiten op een rijtje:
♥Ik ben zo stijf als een hark, met mijn bijna 180 centimeter.
♥Ik ben enorm onhandig ook, ik struikel nog over mijn eigen grote teen wanneer ik de kans krijg.
♥Ironisch genoeg heb ik mij nooit geschaamd om bij de Mc Donald met een bezweet voorhoofd, half hijgend één of andere mc-hartinfarct te bestellen. Maar op een fiets in de sportschool zweten leek mij toch wel de grootste reden tot schaamte ooit.
Of tenminste, dat dacht ik altijd.

Vorige week maandag ben ik voor het eerst in jaren in beweging gekomen. En dan niet de tussendeklakens-fitness, naardechipsafdelingindesupermarkt-wandeling of waarhadiktochdiechocoladereepverstop-zoektocht.
Maar echt naar de sportschool en daar de toestellen opzoeken.
Toegegeven, de eerste keer heb ik enkel de fiets en de crosstrainer aangeraakt en was ik in totaal misschien net 20 minuten binnen. Toch heb ik doorgezet en vorige week ben ik 3 keer binnen gelopen. Ik heb de tweede en derde keer ook rondgelopen en andere apparaten uitgeprobeerd.
En vandaag liep ik, weliswaar met een verhoogde hartslag door de toch wel aanwezige drempelvrees, de deur met een opgeheven kop door. Ik werd vriendelijk begroet door de dame achter de balie, die kent mijn gezicht inmiddels en ik kon alleen maar denken: Ik ben goed bezig! Yay me!

Misschien komt het doordat ik alleen ben gaan sporten ditmaal. Waardoor de sociale druk weg is, immers is het ik en mijn mp3 speler. En die praat niet terug. Staat ook best stom ook trouwens, praten met je mp3 speler.
Maar inmiddels ben (of lijk) ik over mijn onzekerheid heen. Waardoor ik mijn gedachtes heb kunnen ombuigen naar positieve en motiverende leuzen.

Ik ben namelijk geen walrus die de apparaten sloopt met mijn enorme derrière, maar ik ben een jongedame in de bloei van haar leven die vecht voor haar gezondheid.
Ik ben niet de dikste, niet de dunste, niet de mooiste, niet de lelijkste, niet de minst sportieve, niet de sportiefste, maar gewoon de middenmoot.
En juist daarom kan ik mijn onzekerheid aanpakken.

Eindelijk behoor ik tot de grijze massa en I love it!

Misschien schuilt er ergens in mij dan toch een sportieve Krieltje, waiting to get out…
We zullen het zien…