Vandaag kwam mijn ‘alles of niets’ karakter bovendrijven.
Nadat de cake van gisteren vanmorgen soldaat werd gemaakt, bekroop mij net gevoel dat ik gefaald was.
Ik had mijzelf voorgenomen om enkel recepten te maken zonder kant en klaar deeg.
En dat voornemen was meteen gesneuveld.
Toen mijn vriend vanmiddag de voordeur dichttrok en ik mijn huishouden had gedaan, bleef dit rusteloze gevoel knabbelen.
Dus ik haalde de boter uit de koelkast.
En…
Ik moest geduldig wachten tot de boter zacht genoeg was om te mixen.
De nitwit in mij had de woorden van Rudolph wel gehoord, maar naast zich neergelegd zodra ik mijn mixer met deeghaken kreeg. Een enorme denkfout, kwam ik al vrij snel achter. Behalve meer afwas, bereikte ik niets met de deeghaken.
*zucht*
Dan maar met de hand.
Nou moet ik eerlijk bekennen dat ik nog nooit koekjes heb gemaakt.
Nooit eerder moest ik een deeg kneden. En ik ben het type vrouw dat gruwelt van vieze vette handen. Dus dit werd een leuke nieuwe uitdaging.
De boter kleefde aan mijn vingertoppen, aan het aanrecht en aan een klein beetje bloem en basterdsuiker. Maar verder dan kleine kruimels kwam ik niet echt.
Op tv lijkt alles altijd zo gemakkelijk.
Wanneer ik weer eens voor de tv hang weg te dromen bij een aflevering van Rudolph’s Bakery, dan lijkt het bijna magisch hoe hij zijn deeg kneed. Met die gedachtes door mijn hoofd heen rennend, keek ik enigszins moedeloos naar mijn eigen gepruts.
Je zou er verdrietig van worden.
Wanneer de dingen niet zo gaan, zoals je verwacht.
Na 15 minuten werd ik een beetje gefrustreerd en was de moed verloren dat dit nog ergens op zou gaan lijken. Dus ik propte al het deeg bij elkaar, kneep er nog enkele keren in. In de veronderstelling dat ik zou laten verdwijnen in onze prullenbak. Maar tot mijn grote verbazing bleef de bol aan elkaar plakken.
Helemaal vrolijk huppelde ik naar de kast om daar wat folie te pakken. Ik pakte mijn deegbol in en legde hem in de koelkast om te rusten. Dat leek mij ook wel wat, rusten. Maar een smerig, bebloemd aanrecht, vette beslagkom en waardeloze deeghaken lachten mij toe.
Eerst maar even de afwas doen dan.
In dat half uurtje heb ik nagedacht of ik het zou aandurven om de helft van mijn beslag te mengen met cacao. Ik besloot het niet te doen. Tot ik mijn deeg uit de koelkast haalde en tijdens het rollen van een soort deegslang, het gehele ding begon te barsten. Als ik dan toch nog moest kneden, dan kon ik er net zo goed cacao doorheen gooien.
Alweer zo’n helder moment waar ik vrijwel meteen spijt van kreeg.
Want als koekjes nitwit dacht ik dat cacao toevoegen aan deeg, met hetzelfde gemak zou gaan als cacao toevoegen aan cakebeslag. Niet dus!
Goed, het is mij wel gelukt.
En uiteindelijk lagen er 20 koekjes op de bakplaat.
10 vanille en 10 chocolade.
15 minuten in de oven en smullen maar!
Ok, het zijn geen schoonheidswonderen. Ik heb geen deegroller of leuke uitsteek vormpjes.
Maar lekker waren ze wel.
En ik heb weer wat nieuws geleerd.
Uiteindelijk gaat het daar ook gewoon om.
Dat, en het feit dat onze hele huis nu nog ruikt naar versgebakken koekjes.
Nieuwsgierig welk recept ik heb gebruikt?
Neem dan snel hier een kijkje: klikkerdeklik.
En jullie?
Hoe was jullie allereerste bak ervaring zonder kant en klaar pakketjes?
Mama Krieltje 