Afgelopen week heb ik mijn inleidingstekst aangepast.
Hierin vertel ik over mijzelf en wat MamaKrieltje nou eigenlijk anders maakt.
Toch vind ik het ergens wel moeilijk om te schrijven over mijn emoties. Maar ik vind wel dat ik eerlijk moet blijven, wanneer ik schrijf over mijn gedachten. Juist om te laten zien dat ik gewoon een vrouw, moeder en geliefde ben.
Dus, om niet compleet dicht te slaan geef ik vanavond een kijkje in mijn gedachtewereld.
Ga lekker zitten, pak een lekker drankje en lees mee.
Storm op komst, hijs de zeilen!
Het stormt buiten, regen tikt tegen de ramen en de vlag van onze overbuurman staat verticaal de lucht in. Ik open de gordijnen en blijf even verstijfd staan. Storm buiten gaat namelijk vaak samen met storm in mijn hoofd.
Toeval misschien.
Maar mijn meest radicale beslissingen heb ik genomen tijdens de meest stormachtige dagen.
En terwijl ik naar de regendruppels op het raam staar merk ik dat ik in gedachten wegzink. Een gevoel van onrust bekruipt me en ik voel kippenvel op mijn armen. Ozz giechelt achter mij en raakt mijn benen aan. Mijn hand streelt door zijn stekels en ik kijk hem aan. Zijn grote blauwe kijkers staren naar me en ik lach. “Mama is niet de sterkste mama van de wereld“, denk ik terwijl ik naar de stoel waggel met mijn slaapdronken hoofd en neerplof als een zak aardappelen. Ik neem een slok van mijn koffie, lieftallig neergezet door mijn vriend en hij schuift rokerij mijn kant uit. Zonder enige aarzeling neem ik het aan, als een soort gewoonte.
Met deze handeling verander ik in iemand die ik lelijk vindt.
Het is de reden dat ik niet de sterkste mama ben vandaag.
Ik vergiftig mijzelf weer, na ruim 1,5 jaar gestopt te zijn. Omdat ik zwak was, toegaf aan een verleiding en mijzelf inmiddels heb wijsgemaakt dat het helemaal niet zo slecht is.
Ik weet beter.
Beter dan dit.
En toch doe ik het.
Dat maakt mij zwak.
Onder het ‘genot’ van een hap giftige rook kijk ik naar mijn mannetje, vrolijk spelend.
Hij begrijpt het niet, ziet het gevaar helemaal niet.
Ik wel, maar toch blijf ik zwak.
Hoe lelijk ben je wanneer je verslaafd bent aan vergif. Aan iets wat ouder maakt, zieker maakt en uiteindelijk zelfs doodt.
Waar is jouw eigenwaarde, Mama Krieltje?
Waar is het respect voor jouw lichaam, waarmee je 22 kilo hebt weggebonjourd?
Ben je nou zo bang dat je weer aankomt, dat je maar doorgaat met jezelf kapot maken?
Want dat excuus kennen we ondertussen wel.
Die zwakte.
Je kunt namelijk ook gewoon gaan sporten, jezelf ontdoen van dit gif.
En een keer niet vreten uit zelfmedelijden, omdat je zo nodig iets in jouw mond moet stoppen.
Ik ben er klaar mee ook.
Met het slechte voorbeeld geven.
Met het doden van de moeder van mijn allerliefste mannetje.
Wie ben ik om zo slecht te zorgen voor de vrouw waar hij zo op vertrouwd?
Mijn radicale beslissing van vandaag?
Dat ik straks mijn laatste gifstok opsteek en er dan voorgoed afscheid van neem.
Ozz is mijn hart, mijn liefde, mijn leven en de reden dat ik vecht voor een beter leven.
En één van de manieren is zo gezond mogelijk proberen te leven.
Daar hoort vrijwillig vergif innemen niet bij…
Mama Krieltje 