Als beginnende hobby-bakker zijn er veel uitdagingen.Een cakemix uit de winkel halen kan iedereen natuurlijk. Dus toen we eenmaal een oven hadden, besloot ik meteen met het 1-2-3 beslag aan de gang te gaan. Dat lukte, dus al snel begon ik te experimenteren met extra ingrediënten als cacao, kokos en appel. Toen ook dat lukte verveelde het maken van een cake vrij snel en zocht ik nieuwe uitdagingen.
Koekjes, kokosmakronen, meringues en banketbakkersroom.
Met trillende handjes begon ik aan iedere nieuwe bak ervaring. En zelfs wanneer iets dreigde te mislukken bleek mijn ‘fout’ uiteindelijk goed uit te pakken. Zandkoekjes veranderden in een soort kletskoppen en kokoskoekjes werden kokosmakronen.
Ik ben erop voorbereid dat mijn eerste echte misbaksel nog voorbij gaat komen.
Echter, langzaamaan begin ik te geloven dat met een beetje doorzettingsvermogen en koppigheid, iemand alles kan leren. Immers ben ik een volwassen keukenkluns die tot 2 maanden terug nog nooit een oven had gebruikt zonder toezicht van een andere volwassene (het beroemde pepernotenavontuur). Om nog maar te zwijgen over mijn enorme gebrek aan doorzettingsvermogen (of faalangst). Wanneer ik geen resultaat zie, geef ik al snel op.
Bakken werkt anders.
Het resultaat is pas zichtbaar wanneer het uit de oven komt. En ik weet wat ik verwachten kan, ik weet namelijk donders goed wat ik wil maken. Het eindresultaat is een streven wat in mijn ogen haalbaar moet zijn, dus ik zet door.
Misschien kun je mijn eerste koekjes-bakavontuur nog herinneren.
Het was een overwinning op mijzelf dat ik mijn deeg niet weggooide, toen het kneden langer dan 3 minuten duurde. Mijn geduld is absoluut niet mijn sterkste punt, mijn faalangst komt al snel naar boven.
Wat nou als ik gewoon geen deeg kan kneden?
Straks zijn de koekjes vies.
Zit er wel genoeg suiker in?
Waarom plakt het nou niet gewoon aan elkaar?
Vroegtijdig opgeven is ook falen, maar niemand ziet jouw eindstreep en zal dus niet oordelen.
Ik was alleen zo vastbesloten koekjes te maken, dat ik het deeg rond smeet over het aanrecht en het spontaan een mooi samenhangend geheel vormde. Ik kon mijn angsten onderdrukken, door mijzelf op het einddoel te focussen. En het werkt!
Ik heb al eerder gezegd dat ik in de banketbakkerij wereld terecht had moeten komen. En misschien is dit ook wel zo. De tijd zal leren of mijn drang om te bakken en meer te leren maken, een blijvende interesse is.
Wie weet, misschien dat ik anderen kan interesseren om het ook eens te proberen.
Hoe leuk is het om mensen te ontvangen in een huis wat naar versgebakken cake ruikt?
Of om zelf ergens heen te gaan en dan een leuk schaaltje koekjes te geven als dank?
En er is zoveel meer dan alleen cake en koek. Brabantse worstenbroodjes, meringues, banketbakkersroom, slagroomtaart en zelfs ‘maaltijdtaarten’.
Je kunt het zo gek niet verzinnen, of je kunt het zelf leren maken.
Dat maakt het toch wel erg interessant om te leren.
Nog niet overtuigd?
Denk dan eens aan de pret die je hebt met het bereiden van alles (denk de afwas wel weg hier).
En de meest belonende bonus: je maakt mensen blij.
Het zijn mijn drijfveren geweest om eindelijk zelf aan de slag te gaan.
En wanneer ik als keuken-kluns een echte taart kan maken.
Dan kan iedereen dat.
Mama Krieltje 