Eigenlijk is het woordeloze woensdag, maar ik moet gewoon wat schrijven.
Afgelopen maandag las ik een nieuwsbericht waar mijn nekharen van overeind gingen staan. Toen er dinsdag meer details naar buiten kwamen, gebeurde dit weer. Omdat het iedere moeder en kind kan overkomen.
En zo dus ook, Ozz en ik.
Niet ver van mijn bed is er zondagavond een vrouw beroofd in mijn stad. Al haar kostbare materiële zaken werden haar afgedwongen, omdat de daders haar kind (van 2 jaar oud) bedreigden met een mes. Het kind zat in een buggy en de moeder was zo angstig dat haar kind wat zou overkomen, dat zij zelfs haar sieraden heeft afgedaan.
Beroofd, van haar materiële zaken en haar gevoel van veiligheid, is zij naar het CS gelopen waar zij werd opgevangen door het personeel van de NS.
Ik kan het niet bevatten.
Deze vrouw liep namelijk niet in een steegje achteraf, maar langs een drukke weg die langs on CS loopt.
Het was niet midden in de nacht, maar half 6 in de avond.
En het was geen normale zondag, maar onze stad werd bezocht door duizenden mensen voor de kerstmarkt.
Ik kan niet eens beginnen met bedenken wat deze laffe daders bezielde om een onschuldig kind, van 2 jaar oud te bedreigen met een mes.
Of hoeveel doodsangsten deze moeder moet hebben doorstaan, toen zij zichzelf ontdeed van al haar spullen.
Ikzelf heb nog steeds de rillingen over mijn lijf lopen, wanneer ik bedenk dat ik zelf ook een moeder van 30 ben, met een kind van (nog net niet) 2. Dat ik die weg ook bewandel, wanneer ik met de bus van mijn ouders naar huis ga.
In mijn stad!
De stad waar ik zielsveel van houdt, omdat het zo veilig aanvoelt.
Waar een ruzie bij de AH uitloopt tot een enorm gevecht met meerdere voorbijgangers omdat men elkaar wil beschermen.
Waar de buitenwijken misschien te wensen overlaten, maar waar de straten van de binnenstad bewandeld worden door kinderen die daar naar school gaan.
In de 6 jaar die ik hier woon, voel ik mij voor de tweede keer niet veilig.
Voorlopig ga ik niet meer alleen op pad met mijn kleine man. En die gedachte voelt verkeerd, omdat een moeder rustig een wandeling moet kunnen maken met haar kind. Ik zou mijn trots hoog moeten houden en mijn angsten voorbij laten gaan.
Maar dit bericht gaat niet over een vrouw, maar over een moeder en haar kind.
Niet over een rustig paadje in een bos, maar over één van de drukste wegen van onze stad.
En daarin zit mijn angst.
Mama Krieltje 