45 minuten…

Wat heb ik ongelofelijk veel lieve reacties gekregen op mijn ‘samen slapen dillema’ post!

Veel adviezen en vaak dezelfde.

Dus gisteravond was de eerste avond aangebroken waarop ik een poging deed om deze adviezen in de praktijk te brengen.

Poging één:

 

Alsof Ozz het allemaal aanvoelt, kroop hij gisteren al meerdere keren de trap op.

Eventjes boven de boel verkennen, op het bed liggen en knuffelen met mama. Ik kreeg de indruk dat hij er aan toe was om zichzelf af te zonderen. Dus toen hij om half 9 wakker schrok en vrijwel meteen zijn luchtalarm aanzette, besloot ik voor te stellen om samen naar boven te gaan.

Met een enorme grijns op zijn gezicht en twinkeloogjes, kroop hij voor mij uit de trap op.  

Samen tanden poetsen, gezicht en handjes wassen en onder de dekens kruipen. Mijn poging om een klein lampje aan te houden, werd teniet gedaan door mijn kleine man die steeds opnieuw het lampje uit deed. Dus ik besloot de kamerdeur open te houden voor wat licht uit de gang, maar ook dat mocht niet. Meneer wilde alles precies hetzelfde als wanneer we samen gaan slapen. 

En wie kan het hem kwalijk nemen, zo hoort het.

Na enkele slokjes bij mama kroop hij omhoog tussen de kussens van papa en mij in.

Het is de plek waar hij iedere nacht slaapt. Deken tot zijn middel en zijn hoofd op dezelfde hoogte als papa en mama. Na nog even wat brabbelen en de laatste energie uitspattingen, werd het stil. 

Ik keek op de wekker, we waren 18 minuten verder en het was stil.

Natuurlijk dacht ik meteen aan alle lieve adviezen.

Ik moest niet meteen opspringen en een vreugdedans doen. Maar wachten tot Ozz daadwerkelijk in slaap gevallen was en dan rustig naar beneden gaan. In mijn hoofd hoorde ik de herrie van het traphek en het kraken van ons bed, waarmee ik ongetwijfeld mijn kleine man meteen weer mee wakker zou maken. Maar ik had hoop dat ik na nog 10 minuten ontspannen bij hem liggen, ik de weg naar beneden wel kon gaan trotseren.

Zelf doezelde ik ook in.

Ozz lag zo lief met mijn vingers te spelen. Zijn hand over mijn hand heen strelend en zijn vingers langs mijn vingers glijdend. Ik werd er helemaal rustig van. Een intens gevoel van liefde overmande mij, terwijl ik stil genoot van de liefkozingen van mijn kleine man. Het heeft iets intiems, in een donkere kamer met zijn twee. In alle stilte, samen ontspannen. En Ozz lijkt daar ook zichtbaar van te genieten.

Ik schrok wakker.

De wekker gaf aan dat er 45 minuten verstreken waren en Ozz was nog steeds muisstil. Zijn ademhaling was rustig en hij had mijn hand inmiddels los gelaten. Vanzelfsprekend dacht ik dat hij in slaap was gevallen. Waarom anders zou hij al 45 minuten zo muisstil zijn? De hindernissen in mijn hoofd werden verslagen en ik probeerde zo zacht mogelijk opzij te schuiven.

Licht van buiten weerkaatste op het wit van Ozz’s ogen.

Klaarwakker staarde hij naar mij, terwijl hij bovenop me dook en een knuffel bracht.

“Mama uit?”, vroeg hij en stapte uit bed.

Poging één: mislukt.

Maar genoten hebben we dan weer wel…

 

45 minuten…

Wat heb ik ongelofelijk veel lieve reacties gekregen op mijn ‘samen slapen dillema’ post!

Veel adviezen en vaak dezelfde.

Dus gisteravond was de eerste avond aangebroken waarop ik een poging deed om deze adviezen in de praktijk te brengen.

Poging één:

 

Alsof Ozz het allemaal aanvoelt, kroop hij gisteren al meerdere keren de trap op.

Eventjes boven de boel verkennen, op het bed liggen en knuffelen met mama. Ik kreeg de indruk dat hij er aan toe was om zichzelf af te zonderen. Dus toen hij om half 9 wakker schrok en vrijwel meteen zijn luchtalarm aanzette, besloot ik voor te stellen om samen naar boven te gaan.

Met een enorme grijns op zijn gezicht en twinkeloogjes, kroop hij voor mij uit de trap op.  

Samen tanden poetsen, gezicht en handjes wassen en onder de dekens kruipen. Mijn poging om een klein lampje aan te houden, werd teniet gedaan door mijn kleine man die steeds opnieuw het lampje uit deed. Dus ik besloot de kamerdeur open te houden voor wat licht uit de gang, maar ook dat mocht niet. Meneer wilde alles precies hetzelfde als wanneer we samen gaan slapen. 

En wie kan het hem kwalijk nemen, zo hoort het.

Na enkele slokjes bij mama kroop hij omhoog tussen de kussens van papa en mij in.

Het is de plek waar hij iedere nacht slaapt. Deken tot zijn middel en zijn hoofd op dezelfde hoogte als papa en mama. Na nog even wat brabbelen en de laatste energie uitspattingen, werd het stil. 

Ik keek op de wekker, we waren 18 minuten verder en het was stil.

Natuurlijk dacht ik meteen aan alle lieve adviezen.

Ik moest niet meteen opspringen en een vreugdedans doen. Maar wachten tot Ozz daadwerkelijk in slaap gevallen was en dan rustig naar beneden gaan. In mijn hoofd hoorde ik de herrie van het traphek en het kraken van ons bed, waarmee ik ongetwijfeld mijn kleine man meteen weer mee wakker zou maken. Maar ik had hoop dat ik na nog 10 minuten ontspannen bij hem liggen, ik de weg naar beneden wel kon gaan trotseren.

Zelf doezelde ik ook in.

Ozz lag zo lief met mijn vingers te spelen. Zijn hand over mijn hand heen strelend en zijn vingers langs mijn vingers glijdend. Ik werd er helemaal rustig van. Een intens gevoel van liefde overmande mij, terwijl ik stil genoot van de liefkozingen van mijn kleine man. Het heeft iets intiems, in een donkere kamer met zijn twee. In alle stilte, samen ontspannen. En Ozz lijkt daar ook zichtbaar van te genieten.

Ik schrok wakker.

De wekker gaf aan dat er 45 minuten verstreken waren en Ozz was nog steeds muisstil. Zijn ademhaling was rustig en hij had mijn hand inmiddels los gelaten. Vanzelfsprekend dacht ik dat hij in slaap was gevallen. Waarom anders zou hij al 45 minuten zo muisstil zijn? De hindernissen in mijn hoofd werden verslagen en ik probeerde zo zacht mogelijk opzij te schuiven.

Licht van buiten weerkaatste op het wit van Ozz’s ogen.

Klaarwakker staarde hij naar mij, terwijl hij bovenop me dook en een knuffel bracht.

“Mama uit?”, vroeg hij en stapte uit bed.

Poging één: mislukt.

Maar genoten hebben we dan weer wel…

 

Samen slapen dillema…

Ozz slaapt tussen papa en mij in.

Omdat ik gekozen heb voor borstvoeding, was het een vrij logisch gevolg dat hij ‘snachts tussen ons in sliep. In eerste instantie wel zo gemakkelijk, wanneer ik enkel mijn borst hoefde te ontbloten. Het eerste jaar op de dekens, in zijn eigen slaapzak en later gewoon bij papa en mama onder de dekens. 

We zijn er ingegroeid, heel geleidelijk werden mijn angsten vervangen voor een intens gevoel van veiligheid. Wanneer ik midden in de nacht wakker schrok, hoefde ik maar naast mij te voelen om te weten dat alles goed is. En die nachtvoedingen werden vanzelf steeds minder. 

Nadeel van samen slapen is dat Ozz absoluut niet alleen slaapt.

Zijn middagdutje gebeurd in onze woonkamer, tegen mama aan op de bank. En wanneer hij eenmaal slaapt mag ik wel de bank verlaten, maar zodra ik de kamer verlaat schrikt hij wakker. Ozz is het gewend dat zijn vader en ik altijd binnen handbereik zijn. En hoewel we overdag best naar een andere kamer mogen (papa in ieder geval wel), mag dat niet wanneer hij slaapt.

Overbodig ledikantje.

We hebben 6 maanden na zijn geboorte een nieuw ledikantje voor hem gekocht, omdat onze eerste uit elkaar was getrokken door meneer. En ergens koesterden wij de hoop dat hij alsnog in zijn eigen bed zou leren slapen. Al was het bij ons in de kamer. Maar na een kleine twee weken proberen, gaven wij de strijd op. Menson en ik vinden het niet nodig dat Ozz tot hysterisch toe krijst. Zeker niet wanneer wij in hetzelfde huis aanwezig zijn.  

Ozz moet weten dat wij ten alle tijden klaar staan om zijn verdriet te troosten. 

Ook wanneer dit verdriet voor ons onbegrijpelijk is.

Nu Ozz de 2 jaar is gepasseerd ligt hij nog steeds iedere nacht tussen ons in.

En iedere avond valt hij in slaap op de bank. Dat laatste gebeurd echter steeds minder regelmatig. Het zal ongetwijfeld samenhangen met zijn late middagdutjes. Maar ergens denk ik ook dat hij inmiddels zo gewend is aan het ‘samen slapen’, dat hij ook van mening is dat we samen naar bed toe moeten gaan. Want wanneer Ozz zichzelf wakker weet te houden tot wij gaan slapen, valt hij als een blok in slaap zodra we naar bed gaan. 

Je zou dus denken dat hij wel moe is, maar niet toegeeft omdat papa en mama nog wakker zijn.

Tijd voor een nieuw fase dus.

We willen hem graag voorbereiden op zijn eigen bed en zijn eigen kamer.

Inmiddels hebben Menson en ik bedacht dat het misschien een idee zou zijn wanneer één van ons in de avond met Ozz op bed gaat liggen. Wachten tot hij slaapt en dan weer terug de ‘grote mensen wereld’ instappen.

Je zou denken dat het moet lukken, zeker omdat hij in ons bed ligt en er verder weinig veranderd.

Maar ik ben zo enorm bang voor een hysterisch krijsend mannetje, omdat we hem ‘alleen’ laten.

Jullie voelen het misschien al wel aankomen, ik heb een vraag.

Lieve ‘samen slapende’ papa’s en mama’s,

Hoe zou ik dit kunnen aanpakken?

Samen slapen dillema…

Ozz slaapt tussen papa en mij in.

Omdat ik gekozen heb voor borstvoeding, was het een vrij logisch gevolg dat hij ‘snachts tussen ons in sliep. In eerste instantie wel zo gemakkelijk, wanneer ik enkel mijn borst hoefde te ontbloten. Het eerste jaar op de dekens, in zijn eigen slaapzak en later gewoon bij papa en mama onder de dekens. 

We zijn er ingegroeid, heel geleidelijk werden mijn angsten vervangen voor een intens gevoel van veiligheid. Wanneer ik midden in de nacht wakker schrok, hoefde ik maar naast mij te voelen om te weten dat alles goed is. En die nachtvoedingen werden vanzelf steeds minder. 

Nadeel van samen slapen is dat Ozz absoluut niet alleen slaapt.

Zijn middagdutje gebeurd in onze woonkamer, tegen mama aan op de bank. En wanneer hij eenmaal slaapt mag ik wel de bank verlaten, maar zodra ik de kamer verlaat schrikt hij wakker. Ozz is het gewend dat zijn vader en ik altijd binnen handbereik zijn. En hoewel we overdag best naar een andere kamer mogen (papa in ieder geval wel), mag dat niet wanneer hij slaapt.

Overbodig ledikantje.

We hebben 6 maanden na zijn geboorte een nieuw ledikantje voor hem gekocht, omdat onze eerste uit elkaar was getrokken door meneer. En ergens koesterden wij de hoop dat hij alsnog in zijn eigen bed zou leren slapen. Al was het bij ons in de kamer. Maar na een kleine twee weken proberen, gaven wij de strijd op. Menson en ik vinden het niet nodig dat Ozz tot hysterisch toe krijst. Zeker niet wanneer wij in hetzelfde huis aanwezig zijn.  

Ozz moet weten dat wij ten alle tijden klaar staan om zijn verdriet te troosten. 

Ook wanneer dit verdriet voor ons onbegrijpelijk is.

Nu Ozz de 2 jaar is gepasseerd ligt hij nog steeds iedere nacht tussen ons in.

En iedere avond valt hij in slaap op de bank. Dat laatste gebeurd echter steeds minder regelmatig. Het zal ongetwijfeld samenhangen met zijn late middagdutjes. Maar ergens denk ik ook dat hij inmiddels zo gewend is aan het ‘samen slapen’, dat hij ook van mening is dat we samen naar bed toe moeten gaan. Want wanneer Ozz zichzelf wakker weet te houden tot wij gaan slapen, valt hij als een blok in slaap zodra we naar bed gaan. 

Je zou dus denken dat hij wel moe is, maar niet toegeeft omdat papa en mama nog wakker zijn.

Tijd voor een nieuw fase dus.

We willen hem graag voorbereiden op zijn eigen bed en zijn eigen kamer.

Inmiddels hebben Menson en ik bedacht dat het misschien een idee zou zijn wanneer één van ons in de avond met Ozz op bed gaat liggen. Wachten tot hij slaapt en dan weer terug de ‘grote mensen wereld’ instappen.

Je zou denken dat het moet lukken, zeker omdat hij in ons bed ligt en er verder weinig veranderd.

Maar ik ben zo enorm bang voor een hysterisch krijsend mannetje, omdat we hem ‘alleen’ laten.

Jullie voelen het misschien al wel aankomen, ik heb een vraag.

Lieve ‘samen slapende’ papa’s en mama’s,

Hoe zou ik dit kunnen aanpakken?

Mijn grootste fan

Ozz houdt van muziek. 

Ik schreef er al eerder een blogje over. Maar tegenwoordig wil hij ook zelf muziek maken. Houten lepels worden op de tafel geslagen, deksels van pannen klappen tegen zijn hand en wanneer hij niets om handen heeft, zingt hij er vrolijk op los.

Toen ik vandaag de was op ging hangen, nam ik Ozz mee naar boven. 

Hij vindt het heerlijk om een beetje rond te rennen van kamer naar kamer. We hebben boven ook een elektrische gitaar staan. En zodra hij de kans krijgt legt hij de gitaar naar en hurkt ernaast. Hij pingelt wat en zingt er een deuntje bij. Laat vervolgens hij de gitaar los en klapt in zijn handjes. 

Hard voor zijn eigen liedje juichend.

De was ophangen is een stuk gemakkelijker, wanneer hij niet met mijn make up wil knoeien.  

Dus toen hij vandaag liedjes voor mij begon te spelen, kon ik niets anders dan dit toejuichen. Maar zoals ieder kind, raakt Ozz al snel weer afgeleid. Nadat ik hem 3 keer uit de voorkamer had gehaald zuchtte ik een keer en begon zijn favoriete ‘YouTube’ liedje te zingen. 

Geen K3 overigens, maar My Chemical Romance – Sing.

Er is geen mooier publiek als jouw eigen kind.

Al sinds zijn verwekking zing ik voor Ozz. Toen hij in mijn buik zat, zong ik al regelmatig Smile van Michael Jackson en eenmaal geboren waren de 3J’s aan de beurt met hun Wiegenlied. Het kan zijn dat door mijn continue gezang Ozz inmiddels immuun is voor mijn klanken. 

Want zodra ik zing komt Ozz altijd bij mij staan. 

Met zijn grote ogen naar mijn gezicht starend. 

Hij zegt niets, kijkt alleen maar. 

En is het liedje afgelopen, dan klapt hij voor mij.

Het geeft mij het gevoel een superster te zijn.

Nou koester ik geen illusies. Ik bedoel, zingen doe ik erg graag. Ik zal alleen niet snel voor een publiek mijn mond open trekken. Dat kan ik de mensheid gewoonweg niet aandoen. 

Maar voor Ozz zingen zal ik blijven doen. 

Tot de dag dat hij zijn vingers in zijn oren propt en heel hard ‘Nee’ schreeuwt.

Tot die dag koester ik mijn eigen grootste fan.

   

Mijn grootste fan

Ozz houdt van muziek. 

Ik schreef er al eerder een blogje over. Maar tegenwoordig wil hij ook zelf muziek maken. Houten lepels worden op de tafel geslagen, deksels van pannen klappen tegen zijn hand en wanneer hij niets om handen heeft, zingt hij er vrolijk op los.

Toen ik vandaag de was op ging hangen, nam ik Ozz mee naar boven. 

Hij vindt het heerlijk om een beetje rond te rennen van kamer naar kamer. We hebben boven ook een elektrische gitaar staan. En zodra hij de kans krijgt legt hij de gitaar naar en hurkt ernaast. Hij pingelt wat en zingt er een deuntje bij. Laat vervolgens hij de gitaar los en klapt in zijn handjes. 

Hard voor zijn eigen liedje juichend.

De was ophangen is een stuk gemakkelijker, wanneer hij niet met mijn make up wil knoeien.  

Dus toen hij vandaag liedjes voor mij begon te spelen, kon ik niets anders dan dit toejuichen. Maar zoals ieder kind, raakt Ozz al snel weer afgeleid. Nadat ik hem 3 keer uit de voorkamer had gehaald zuchtte ik een keer en begon zijn favoriete ‘YouTube’ liedje te zingen. 

Geen K3 overigens, maar My Chemical Romance – Sing.

Er is geen mooier publiek als jouw eigen kind.

Al sinds zijn verwekking zing ik voor Ozz. Toen hij in mijn buik zat, zong ik al regelmatig Smile van Michael Jackson en eenmaal geboren waren de 3J’s aan de beurt met hun Wiegenlied. Het kan zijn dat door mijn continue gezang Ozz inmiddels immuun is voor mijn klanken. 

Want zodra ik zing komt Ozz altijd bij mij staan. 

Met zijn grote ogen naar mijn gezicht starend. 

Hij zegt niets, kijkt alleen maar. 

En is het liedje afgelopen, dan klapt hij voor mij.

Het geeft mij het gevoel een superster te zijn.

Nou koester ik geen illusies. Ik bedoel, zingen doe ik erg graag. Ik zal alleen niet snel voor een publiek mijn mond open trekken. Dat kan ik de mensheid gewoonweg niet aandoen. 

Maar voor Ozz zingen zal ik blijven doen. 

Tot de dag dat hij zijn vingers in zijn oren propt en heel hard ‘Nee’ schreeuwt.

Tot die dag koester ik mijn eigen grootste fan.

   

Tekening maken…

Ozz en tekenen. Het is een magisch iets.

Je zult hem niet snel kunnen verleiden tot een tekening maken. Maar wanneer hij zelf bedenkt dat hij wil tekenen, dan moet alles het ontgelden. Zijn tekenspullen liggen op een dienblad op mijn haakmand en Ozz kan dus ieder moment geïnspireerd worden door de vrolijke kleurtjes. 

Het vraagt dan ook regelmatig wat sturing, wanneer Ozz zijn stiften spontaan verdwalen. Gelukkig kan ik met een doekje de tafel afdoen, maar onze pas geverfde muren ineens vol krassen is wat minder leuk.

Vandaag besloot ik het anders aan te pakken en liet Ozz zijn stoel onder kladderen. 

Al snel werd de kast interessant en vertelde hem in huisje boompje beestje taal dat hij op de stoel mocht kleuren, maar niet op de kasten. Natuurlijk probeerde hij het nog een twintigtal keer en ik merkte dat mijn geduld begon op te raken. 

Ondertussen ben ik erachter dat afleiden wel kan werken. Als het maar interessanter is als de bezigheid die hij zojuist verzonnen heeft. En dus moet je van goede huize komen, wil je hem van een dondersteenstreek afkrijgen. Zonder geduld te verliezen.

Soms moet je erg creatief zijn.

Wij hebben een zeil van mijn ouders gekregen. Zo’n zeil met een stad erop getekend. Zo kan Ozz door de straten rijden en zacht spelen met zijn auto’s. Aan de andere kant van het zeil is er niets. 

Gewoon een wit stuk zeil, gemaakt om op te kleuren. 

Toch?

 

Tekening maken…

Ozz en tekenen. Het is een magisch iets.

Je zult hem niet snel kunnen verleiden tot een tekening maken. Maar wanneer hij zelf bedenkt dat hij wil tekenen, dan moet alles het ontgelden. Zijn tekenspullen liggen op een dienblad op mijn haakmand en Ozz kan dus ieder moment geïnspireerd worden door de vrolijke kleurtjes. 

Het vraagt dan ook regelmatig wat sturing, wanneer Ozz zijn stiften spontaan verdwalen. Gelukkig kan ik met een doekje de tafel afdoen, maar onze pas geverfde muren ineens vol krassen is wat minder leuk.

Vandaag besloot ik het anders aan te pakken en liet Ozz zijn stoel onder kladderen. 

Al snel werd de kast interessant en vertelde hem in huisje boompje beestje taal dat hij op de stoel mocht kleuren, maar niet op de kasten. Natuurlijk probeerde hij het nog een twintigtal keer en ik merkte dat mijn geduld begon op te raken. 

Ondertussen ben ik erachter dat afleiden wel kan werken. Als het maar interessanter is als de bezigheid die hij zojuist verzonnen heeft. En dus moet je van goede huize komen, wil je hem van een dondersteenstreek afkrijgen. Zonder geduld te verliezen.

Soms moet je erg creatief zijn.

Wij hebben een zeil van mijn ouders gekregen. Zo’n zeil met een stad erop getekend. Zo kan Ozz door de straten rijden en zacht spelen met zijn auto’s. Aan de andere kant van het zeil is er niets. 

Gewoon een wit stuk zeil, gemaakt om op te kleuren. 

Toch?

 

Borstvoeding Maffia

De titel van dit blog koos ik naar aanleiding van een reclame die op Twitter wordt doorgestuurd.
Een reclame van een kunstvoedingsconcern, waar wordt gesuggereerd dat vrouwen die borstvoeding geven minder genieten van hun moederschap. Gisteravond zag ik de afbeelding voor het eerst voorbij komen. Ik kies ervoor om de afbeelding niet te delen, omdat ik geen zin heb om een miljarden concern achter mijn kont aan te krijgen.
Wil je hem nou wel zien, vraag er gewoon naar.

De rillingen liepen over mijn rug. 
Ik kan natuurlijk enkel over mijn eigen ervaring spreken, maar goedbedoeld advies was nog nooit zo aanvaardbaar als de eerste maanden na de geboorte van Ozz. Wij vrouwen zijn al zo beïnvloedbaar en zeker de eerste maanden na de bevalling worden wij overmand door emoties. Kraamvrouwen zijn hormoonbommen, de onzekerheid zelve. Zeker wanneer zij net hun eerste kindje het leven hebben geschonken. Een overbelichte foto met een tevreden baby wekt al snel de indruk dat de aanbieder wel gelijk zal hebben. En wanneer dan de borstvoeding niet gaat zoals je het hoopte, snel je liever naar de supermarkt dan een lactatiedeskundige.

Ik kan het zo goed begrijpen.
Want wie wil nou dingen leren die vanzelf zouden moeten gaan? Zeker een net bevallen vrouw, aangevoerd door een enorme dosis faalangst, zal sneller geloven in de belofte gedaan in deze reclame.

“Geniet zelf wel lekker van het moederschap als je kiest voor opvolgmelk.”
Alweer die rilling.
Alsof je niet geniet van het moederschap wanneer je borstvoeding geeft.

Zijn we vergeten dat borstvoeding de meest intieme vorm van liefde is?
Dat het voeden en zien groeien van jouw kind, een intens gevoel van trots geeft?
Is het dan echt zo dat na zes maanden een moeder los van haar baby moet kunnen zijn?
Er is toch geen fijner gevoel op deze wereld dan jouw kindje, dichtbij je?

Ozz krijgt nu 2 jaar borstvoeding. 
Hij heeft nog nooit een fles gekregen en hoewel mijn vriend de eerste maanden soms wel verlangde naar het zelf voeden van onze zoon, geniet hij intens wanneer hij Ozz in mijn armen ziet. Persoonlijk vind ik dat er geen intiemer samenzijn kan zijn tussen Ozz en mij. Wanneer hij bij mij drinkt en zacht met zijn vingertoppen over mijn vrije borst streelt, wordt ik overmand door liefde.
Toegegeven, ik moet niet druk bezig zijn, het is echt niet altijd paradijs. Maar zodra ik er echt voor ga zitten, samen met hem op de bank onder een deken, dan lijkt de hele wereld even stil te staan.

Mijn lichaam en geest komen tot rust.
Ozz wordt rustig.
En samen doezelen we eventjes weg.

Natuurlijk, het is niet altijd rozengeur en maneschijn. 
Wanneer we ergens op visite zijn bijvoorbeeld, of wanneer we samen aan het winkelen zijn.
Zodra ik kies om mijn borst te ontbloten in het openbaar, wordt ik verwijtend aangekeken.
Mijn kind is toch te groot voor de borst? 
Ik zal hem wel proberen klein te houden, egoïstisch als ik ben.
Ik kom hierdoor soms in situaties terecht waar ik twijfel aan mijn keus om borstvoeding te geven tot hij zelf aangeeft ermee te willen stoppen. Om mij een overgave en 30 minuten later schuldig te voelen dat ik durf te twijfelen aan de meest natuurlijke manier.

Ik kan er niet bij met mijn hoofd dat mijn keus als slecht wordt gezien.
Dat ik een lid zou zijn van de borstvoedingsmaffia, omdat ik kies voor de natuur.
Terwijl een poeder (even serieus, een poeder!) als normaal wordt gezien.
En ik daar niets over mag zeggen.
Alsof ik met mijn rug tegen de muur aansta, starend in de ogen van verkopers.
Op mijn woorden lettend, in angst dat ik gestraft wordt.

Terwijl ik enkel aan vrouwen wil laten weten dat de natuurlijke weg (voor mij) pas echt genot betekent.
Is dat zo moeilijk te geloven?

Borstvoeding Maffia

De titel van dit blog koos ik naar aanleiding van een reclame die op Twitter wordt doorgestuurd.
Een reclame van een kunstvoedingsconcern, waar wordt gesuggereerd dat vrouwen die borstvoeding geven minder genieten van hun moederschap. Gisteravond zag ik de afbeelding voor het eerst voorbij komen. Ik kies ervoor om de afbeelding niet te delen, omdat ik geen zin heb om een miljarden concern achter mijn kont aan te krijgen.
Wil je hem nou wel zien, vraag er gewoon naar.

De rillingen liepen over mijn rug. 
Ik kan natuurlijk enkel over mijn eigen ervaring spreken, maar goedbedoeld advies was nog nooit zo aanvaardbaar als de eerste maanden na de geboorte van Ozz. Wij vrouwen zijn al zo beïnvloedbaar en zeker de eerste maanden na de bevalling worden wij overmand door emoties. Kraamvrouwen zijn hormoonbommen, de onzekerheid zelve. Zeker wanneer zij net hun eerste kindje het leven hebben geschonken. Een overbelichte foto met een tevreden baby wekt al snel de indruk dat de aanbieder wel gelijk zal hebben. En wanneer dan de borstvoeding niet gaat zoals je het hoopte, snel je liever naar de supermarkt dan een lactatiedeskundige.

Ik kan het zo goed begrijpen.
Want wie wil nou dingen leren die vanzelf zouden moeten gaan? Zeker een net bevallen vrouw, aangevoerd door een enorme dosis faalangst, zal sneller geloven in de belofte gedaan in deze reclame.

“Geniet zelf wel lekker van het moederschap als je kiest voor opvolgmelk.”
Alweer die rilling.
Alsof je niet geniet van het moederschap wanneer je borstvoeding geeft.

Zijn we vergeten dat borstvoeding de meest intieme vorm van liefde is?
Dat het voeden en zien groeien van jouw kind, een intens gevoel van trots geeft?
Is het dan echt zo dat na zes maanden een moeder los van haar baby moet kunnen zijn?
Er is toch geen fijner gevoel op deze wereld dan jouw kindje, dichtbij je?

Ozz krijgt nu 2 jaar borstvoeding. 
Hij heeft nog nooit een fles gekregen en hoewel mijn vriend de eerste maanden soms wel verlangde naar het zelf voeden van onze zoon, geniet hij intens wanneer hij Ozz in mijn armen ziet. Persoonlijk vind ik dat er geen intiemer samenzijn kan zijn tussen Ozz en mij. Wanneer hij bij mij drinkt en zacht met zijn vingertoppen over mijn vrije borst streelt, wordt ik overmand door liefde.
Toegegeven, ik moet niet druk bezig zijn, het is echt niet altijd paradijs. Maar zodra ik er echt voor ga zitten, samen met hem op de bank onder een deken, dan lijkt de hele wereld even stil te staan.

Mijn lichaam en geest komen tot rust.
Ozz wordt rustig.
En samen doezelen we eventjes weg.

Natuurlijk, het is niet altijd rozengeur en maneschijn. 
Wanneer we ergens op visite zijn bijvoorbeeld, of wanneer we samen aan het winkelen zijn.
Zodra ik kies om mijn borst te ontbloten in het openbaar, wordt ik verwijtend aangekeken.
Mijn kind is toch te groot voor de borst? 
Ik zal hem wel proberen klein te houden, egoïstisch als ik ben.
Ik kom hierdoor soms in situaties terecht waar ik twijfel aan mijn keus om borstvoeding te geven tot hij zelf aangeeft ermee te willen stoppen. Om mij een overgave en 30 minuten later schuldig te voelen dat ik durf te twijfelen aan de meest natuurlijke manier.

Ik kan er niet bij met mijn hoofd dat mijn keus als slecht wordt gezien.
Dat ik een lid zou zijn van de borstvoedingsmaffia, omdat ik kies voor de natuur.
Terwijl een poeder (even serieus, een poeder!) als normaal wordt gezien.
En ik daar niets over mag zeggen.
Alsof ik met mijn rug tegen de muur aansta, starend in de ogen van verkopers.
Op mijn woorden lettend, in angst dat ik gestraft wordt.

Terwijl ik enkel aan vrouwen wil laten weten dat de natuurlijke weg (voor mij) pas echt genot betekent.
Is dat zo moeilijk te geloven?