45 minuten…

Wat heb ik ongelofelijk veel lieve reacties gekregen op mijn ‘samen slapen dillema’ post!

Veel adviezen en vaak dezelfde.

Dus gisteravond was de eerste avond aangebroken waarop ik een poging deed om deze adviezen in de praktijk te brengen.

Poging één:

 

Alsof Ozz het allemaal aanvoelt, kroop hij gisteren al meerdere keren de trap op.

Eventjes boven de boel verkennen, op het bed liggen en knuffelen met mama. Ik kreeg de indruk dat hij er aan toe was om zichzelf af te zonderen. Dus toen hij om half 9 wakker schrok en vrijwel meteen zijn luchtalarm aanzette, besloot ik voor te stellen om samen naar boven te gaan.

Met een enorme grijns op zijn gezicht en twinkeloogjes, kroop hij voor mij uit de trap op.  

Samen tanden poetsen, gezicht en handjes wassen en onder de dekens kruipen. Mijn poging om een klein lampje aan te houden, werd teniet gedaan door mijn kleine man die steeds opnieuw het lampje uit deed. Dus ik besloot de kamerdeur open te houden voor wat licht uit de gang, maar ook dat mocht niet. Meneer wilde alles precies hetzelfde als wanneer we samen gaan slapen. 

En wie kan het hem kwalijk nemen, zo hoort het.

Na enkele slokjes bij mama kroop hij omhoog tussen de kussens van papa en mij in.

Het is de plek waar hij iedere nacht slaapt. Deken tot zijn middel en zijn hoofd op dezelfde hoogte als papa en mama. Na nog even wat brabbelen en de laatste energie uitspattingen, werd het stil. 

Ik keek op de wekker, we waren 18 minuten verder en het was stil.

Natuurlijk dacht ik meteen aan alle lieve adviezen.

Ik moest niet meteen opspringen en een vreugdedans doen. Maar wachten tot Ozz daadwerkelijk in slaap gevallen was en dan rustig naar beneden gaan. In mijn hoofd hoorde ik de herrie van het traphek en het kraken van ons bed, waarmee ik ongetwijfeld mijn kleine man meteen weer mee wakker zou maken. Maar ik had hoop dat ik na nog 10 minuten ontspannen bij hem liggen, ik de weg naar beneden wel kon gaan trotseren.

Zelf doezelde ik ook in.

Ozz lag zo lief met mijn vingers te spelen. Zijn hand over mijn hand heen strelend en zijn vingers langs mijn vingers glijdend. Ik werd er helemaal rustig van. Een intens gevoel van liefde overmande mij, terwijl ik stil genoot van de liefkozingen van mijn kleine man. Het heeft iets intiems, in een donkere kamer met zijn twee. In alle stilte, samen ontspannen. En Ozz lijkt daar ook zichtbaar van te genieten.

Ik schrok wakker.

De wekker gaf aan dat er 45 minuten verstreken waren en Ozz was nog steeds muisstil. Zijn ademhaling was rustig en hij had mijn hand inmiddels los gelaten. Vanzelfsprekend dacht ik dat hij in slaap was gevallen. Waarom anders zou hij al 45 minuten zo muisstil zijn? De hindernissen in mijn hoofd werden verslagen en ik probeerde zo zacht mogelijk opzij te schuiven.

Licht van buiten weerkaatste op het wit van Ozz’s ogen.

Klaarwakker staarde hij naar mij, terwijl hij bovenop me dook en een knuffel bracht.

“Mama uit?”, vroeg hij en stapte uit bed.

Poging één: mislukt.

Maar genoten hebben we dan weer wel…

 

45 minuten…

Wat heb ik ongelofelijk veel lieve reacties gekregen op mijn ‘samen slapen dillema’ post!

Veel adviezen en vaak dezelfde.

Dus gisteravond was de eerste avond aangebroken waarop ik een poging deed om deze adviezen in de praktijk te brengen.

Poging één:

 

Alsof Ozz het allemaal aanvoelt, kroop hij gisteren al meerdere keren de trap op.

Eventjes boven de boel verkennen, op het bed liggen en knuffelen met mama. Ik kreeg de indruk dat hij er aan toe was om zichzelf af te zonderen. Dus toen hij om half 9 wakker schrok en vrijwel meteen zijn luchtalarm aanzette, besloot ik voor te stellen om samen naar boven te gaan.

Met een enorme grijns op zijn gezicht en twinkeloogjes, kroop hij voor mij uit de trap op.  

Samen tanden poetsen, gezicht en handjes wassen en onder de dekens kruipen. Mijn poging om een klein lampje aan te houden, werd teniet gedaan door mijn kleine man die steeds opnieuw het lampje uit deed. Dus ik besloot de kamerdeur open te houden voor wat licht uit de gang, maar ook dat mocht niet. Meneer wilde alles precies hetzelfde als wanneer we samen gaan slapen. 

En wie kan het hem kwalijk nemen, zo hoort het.

Na enkele slokjes bij mama kroop hij omhoog tussen de kussens van papa en mij in.

Het is de plek waar hij iedere nacht slaapt. Deken tot zijn middel en zijn hoofd op dezelfde hoogte als papa en mama. Na nog even wat brabbelen en de laatste energie uitspattingen, werd het stil. 

Ik keek op de wekker, we waren 18 minuten verder en het was stil.

Natuurlijk dacht ik meteen aan alle lieve adviezen.

Ik moest niet meteen opspringen en een vreugdedans doen. Maar wachten tot Ozz daadwerkelijk in slaap gevallen was en dan rustig naar beneden gaan. In mijn hoofd hoorde ik de herrie van het traphek en het kraken van ons bed, waarmee ik ongetwijfeld mijn kleine man meteen weer mee wakker zou maken. Maar ik had hoop dat ik na nog 10 minuten ontspannen bij hem liggen, ik de weg naar beneden wel kon gaan trotseren.

Zelf doezelde ik ook in.

Ozz lag zo lief met mijn vingers te spelen. Zijn hand over mijn hand heen strelend en zijn vingers langs mijn vingers glijdend. Ik werd er helemaal rustig van. Een intens gevoel van liefde overmande mij, terwijl ik stil genoot van de liefkozingen van mijn kleine man. Het heeft iets intiems, in een donkere kamer met zijn twee. In alle stilte, samen ontspannen. En Ozz lijkt daar ook zichtbaar van te genieten.

Ik schrok wakker.

De wekker gaf aan dat er 45 minuten verstreken waren en Ozz was nog steeds muisstil. Zijn ademhaling was rustig en hij had mijn hand inmiddels los gelaten. Vanzelfsprekend dacht ik dat hij in slaap was gevallen. Waarom anders zou hij al 45 minuten zo muisstil zijn? De hindernissen in mijn hoofd werden verslagen en ik probeerde zo zacht mogelijk opzij te schuiven.

Licht van buiten weerkaatste op het wit van Ozz’s ogen.

Klaarwakker staarde hij naar mij, terwijl hij bovenop me dook en een knuffel bracht.

“Mama uit?”, vroeg hij en stapte uit bed.

Poging één: mislukt.

Maar genoten hebben we dan weer wel…

 

Gelukkig zijn…

Het avondeten staat te pruttelen terwijl ik de borden tevoorschijn tover. 

Sinds we verhuisd zijn hebben wij een aparte keuken. Koken wordt een hele nieuwe ervaring, zo zonder de huiselijke drukte om mij heen. Mijn mannen zitten in de woonkamer, te wachten tot ik met de borden binnen kom wandelen.

Ik voel me een hele huismu(t)s.

De was staat te draaien, ik sta te koken en ons huisje is aan kant. De hond staat naast mij te snuffelen, het ruikt ook allemaal zo lekker. Ik kan niet anders dan het arme dier een aai over haar bol geven en haar terug naar de woonkamer te begeleiden. Zodra wij aan tafel gaan, mag zij in de keuken.

Ozz komt de keuken ingerend.

Nu hij mijn gezicht heeft gezien, wil hij natuurlijk mijn aandacht. Ik probeer hem bij het opdekken van de tafel te betrekken door hem het bestek te laten brengen. Met zijn rug recht en een grote trotse glimlach loopt hij naar de tafel en legt alles neer. Dan komt hij weer terug gerent. Als vanzelf loopt hij naar de koelkast, op zoek naar de sausjes. Ik geef hem de pot appelmoes en met opnieuw een grijns van oor tot oor loopt hij naar de tafel om de pot neer te zetten.

Appelmoes gaat er goed in bij onze kleine man.

Maar dan wel na de maaltijd en niet over zijn eten heen.

Opnieuw komt Ozz de keuken in.

Het gasstel is een dingetje met hem. Hij mag graag aan de knoppen draaien. En om juist nu tijdens het koken een hele strijd te voorkomen, geef ik hem een houten lepel en een beslagkom. Kan hij mooi een lekker soepje als voorgerecht maken. Hij loopt naar de woonkamer en gaat aan de salontafel een soepje staan koken. Hij komt zelfs nog terug de keuken in om mij te laten proeven.

Wat is het toch een mannetje.

Het eten is ondertussen klaar en ik schep een lepel aardappelen op voor Ozz.

Normaal prakt mijn vriend de aardappelen, maar vandaag besluit ik het te doen. Ik wil mijn beide mannen een gemakkelijke maaltijd voorschotelen. Het bord van Ozz wordt hetzelfde opgemaakt als dat van zijn vader. Met naast de hoeveelheid, enkel een gesneden gehaktballetje en geprakte aardappelen als verschil.

Mijn mannen nemen tegenover elkaar plaats aan de tafel.

Ze kijken gelukkig naar hun bord en ik ga nog even terug naar de keuken om mijn eigen bord te halen. Eventjes blijf ik voor het aanrecht staan en bekijk mijn geordende chaos. Mijn knorrende maag maakt plaats voor een buik vol vlinders en ik zucht een keer diep om niet als een verliefde tiener de woonkamer in te lopen.

De simpelste dingen maken een mens echt gelukkig.

Gelukkig zijn…

Het avondeten staat te pruttelen terwijl ik de borden tevoorschijn tover. 

Sinds we verhuisd zijn hebben wij een aparte keuken. Koken wordt een hele nieuwe ervaring, zo zonder de huiselijke drukte om mij heen. Mijn mannen zitten in de woonkamer, te wachten tot ik met de borden binnen kom wandelen.

Ik voel me een hele huismu(t)s.

De was staat te draaien, ik sta te koken en ons huisje is aan kant. De hond staat naast mij te snuffelen, het ruikt ook allemaal zo lekker. Ik kan niet anders dan het arme dier een aai over haar bol geven en haar terug naar de woonkamer te begeleiden. Zodra wij aan tafel gaan, mag zij in de keuken.

Ozz komt de keuken ingerend.

Nu hij mijn gezicht heeft gezien, wil hij natuurlijk mijn aandacht. Ik probeer hem bij het opdekken van de tafel te betrekken door hem het bestek te laten brengen. Met zijn rug recht en een grote trotse glimlach loopt hij naar de tafel en legt alles neer. Dan komt hij weer terug gerent. Als vanzelf loopt hij naar de koelkast, op zoek naar de sausjes. Ik geef hem de pot appelmoes en met opnieuw een grijns van oor tot oor loopt hij naar de tafel om de pot neer te zetten.

Appelmoes gaat er goed in bij onze kleine man.

Maar dan wel na de maaltijd en niet over zijn eten heen.

Opnieuw komt Ozz de keuken in.

Het gasstel is een dingetje met hem. Hij mag graag aan de knoppen draaien. En om juist nu tijdens het koken een hele strijd te voorkomen, geef ik hem een houten lepel en een beslagkom. Kan hij mooi een lekker soepje als voorgerecht maken. Hij loopt naar de woonkamer en gaat aan de salontafel een soepje staan koken. Hij komt zelfs nog terug de keuken in om mij te laten proeven.

Wat is het toch een mannetje.

Het eten is ondertussen klaar en ik schep een lepel aardappelen op voor Ozz.

Normaal prakt mijn vriend de aardappelen, maar vandaag besluit ik het te doen. Ik wil mijn beide mannen een gemakkelijke maaltijd voorschotelen. Het bord van Ozz wordt hetzelfde opgemaakt als dat van zijn vader. Met naast de hoeveelheid, enkel een gesneden gehaktballetje en geprakte aardappelen als verschil.

Mijn mannen nemen tegenover elkaar plaats aan de tafel.

Ze kijken gelukkig naar hun bord en ik ga nog even terug naar de keuken om mijn eigen bord te halen. Eventjes blijf ik voor het aanrecht staan en bekijk mijn geordende chaos. Mijn knorrende maag maakt plaats voor een buik vol vlinders en ik zucht een keer diep om niet als een verliefde tiener de woonkamer in te lopen.

De simpelste dingen maken een mens echt gelukkig.

Paaszaterdag en Pasen

Paaszaterdag, het is de dag na Goede Vrijdag.

De dag voor Pasen.

Voor velen een dag om nog wat laatste boodschappen voor de Pasen te doen.

Ik heb het te doen met de mannen en vrouwen die vandaag in alle drukte op zoek waren naar het perfecte paasbrood. Winkels gevuld met drukke mensen, allemaal op zoek naar iets en elkaar compleet over het hoofd kijkend. Enig lichamelijk contact wordt afgestraft met een norse blik of erger.

Afgelopen donderdag besloot ik mij zelf ook onder de mensen te wagen. Ik kan verklappen dat dit niet helemaal zonder stress verliep. Iedere winkel waar ik binnenstapte werd ik meteen overladen met paastakken, paaskaarsen, paaseitjes, paaskuikens, paashazen, paasvlinders, paasslingers, paaslampjes, paaskleden en ga zo nog maar even door. Nog voor ik binnenstapte, voelde ik mijzelf bijna verplicht een mandje te pakken. Nou kan ik mijzelf wel goed beheersen, maar Pasen lijkt steeds meer een tweede kerstfeest te worden. Ergens kan ik het dan ook niet helpen om me af te vragen of er tegenwoordig ook al cadeautjes onder de paastakken liggen. Aangezien de afgelopen weken ook al reclames voorbij zag komen van speelgoedwinkels.

Zouden al die mensen ook weten wat Pasen nou betekend?

Of vieren ze gewoon het feit dat vrijwel iedereen een dag vrij heeft?

Nou ben ik zelf de afgelopen twee dagen in mijn beleving van Pasen gedoken (klik om witte donderdag of goede vrijdag te lezen).

Bron

Deze dag werd Jezus lichaam in zijn graf gelegd. Zijn graf werd gesloten met een zware rots en de ochtend van Pasen was de steen verplaatst.

Het graf was leeg.

Voor mij persoonlijk wordt het een ingewikkelde kwestie. Want hoewel ik geloof in het verhaal van Jezus, geloof ik niet dat de doden als mens zullen wederkeren. Niet 2 dagen na hun dood, in ieder geval. 

Jezus heeft de dood verslagen met liefde.

Zijn herrijzenis staat natuurlijk voor de wedergeboorte. De winter die in de lente veranderd, de dagen die langer worden, de wereld die zich voortplant en de wedergeboorte van liefde. Allemaal simpele dingen die in je in jouw directe omgeving ziet gebeuren, zonder dat je er echt bij stil staat.

Pasen is voor mij het feest van Geloof, Hoop en Liefde.

Om even stil te staan bij waar jij in geloofd.

Na te denken over wat echt belangrijk is.

En de positieve energie te delen met de mensen die je lief hebt.

Het verhaal van Jezus, herinnerd mij daar even aan.

Paaszaterdag en Pasen

Paaszaterdag, het is de dag na Goede Vrijdag.

De dag voor Pasen.

Voor velen een dag om nog wat laatste boodschappen voor de Pasen te doen.

Ik heb het te doen met de mannen en vrouwen die vandaag in alle drukte op zoek waren naar het perfecte paasbrood. Winkels gevuld met drukke mensen, allemaal op zoek naar iets en elkaar compleet over het hoofd kijkend. Enig lichamelijk contact wordt afgestraft met een norse blik of erger.

Afgelopen donderdag besloot ik mij zelf ook onder de mensen te wagen. Ik kan verklappen dat dit niet helemaal zonder stress verliep. Iedere winkel waar ik binnenstapte werd ik meteen overladen met paastakken, paaskaarsen, paaseitjes, paaskuikens, paashazen, paasvlinders, paasslingers, paaslampjes, paaskleden en ga zo nog maar even door. Nog voor ik binnenstapte, voelde ik mijzelf bijna verplicht een mandje te pakken. Nou kan ik mijzelf wel goed beheersen, maar Pasen lijkt steeds meer een tweede kerstfeest te worden. Ergens kan ik het dan ook niet helpen om me af te vragen of er tegenwoordig ook al cadeautjes onder de paastakken liggen. Aangezien de afgelopen weken ook al reclames voorbij zag komen van speelgoedwinkels.

Zouden al die mensen ook weten wat Pasen nou betekend?

Of vieren ze gewoon het feit dat vrijwel iedereen een dag vrij heeft?

Nou ben ik zelf de afgelopen twee dagen in mijn beleving van Pasen gedoken (klik om witte donderdag of goede vrijdag te lezen).

Bron

Deze dag werd Jezus lichaam in zijn graf gelegd. Zijn graf werd gesloten met een zware rots en de ochtend van Pasen was de steen verplaatst.

Het graf was leeg.

Voor mij persoonlijk wordt het een ingewikkelde kwestie. Want hoewel ik geloof in het verhaal van Jezus, geloof ik niet dat de doden als mens zullen wederkeren. Niet 2 dagen na hun dood, in ieder geval. 

Jezus heeft de dood verslagen met liefde.

Zijn herrijzenis staat natuurlijk voor de wedergeboorte. De winter die in de lente veranderd, de dagen die langer worden, de wereld die zich voortplant en de wedergeboorte van liefde. Allemaal simpele dingen die in je in jouw directe omgeving ziet gebeuren, zonder dat je er echt bij stil staat.

Pasen is voor mij het feest van Geloof, Hoop en Liefde.

Om even stil te staan bij waar jij in geloofd.

Na te denken over wat echt belangrijk is.

En de positieve energie te delen met de mensen die je lief hebt.

Het verhaal van Jezus, herinnerd mij daar even aan.

Goede Vrijdag

Pasen is voor mij een feest van Hoop en Liefde.

Het is de reden dat ik Witte Donderdag, Goede Vrijdag en Pasen wil beschrijven in mijn blog.

Vandaag is het Goede Vrijdag. 

Voor velen zal het ongetwijfeld een heugelijke dag zijn waarop men vrij is.

Het is de dag waarop Christenen herdenken dat Jezus voor hen aan het kruis stierf, dat is Liefde.

Met Pasen staat hij op, hierin vinden Christenen Hoop.

Maar wat velen over het hoofd zien is de manier waarop Jezus stierf.

Goede Vrijdag is voor mij de dag waarop ik nadenk over de Lijdensweg. 

Of je nou in Jezus geloofd of niet, de boodschap achter zijn verhaal is voor mij duidelijk.

Het Verraad, De Verloochening en De Angst.

Nadat Jezus verraden werd door Judas werd hij meegenomen naar de ‘hogere’ macht. Deze mensen zagen Jezus als een bedreiging, omdat hij een grote groep mensen om zich heen verzamelde. En deze mensen leefden in liefde, respect en vertrouwen.

Een groep mensen zonder angst is bedreigend, wanneer je controle wilt houden.

En wanneer je de Leider wegneemt, valt de groep uiteen.

Het is menselijk om jouw eigen leven te redden.

Dat je hiervoor jouw normen en waarden overboord gooit. En verraad wat jou het meeste lief is, valt te begrijpen. Zeker wanneer het hooghouden van jouw Geloof, de dood kan betekenen.

Jezus wist dit.

Hij geloofde in God en de mensen.

Hij hield van God en de mensen.

Hij stierf voor God en de mensen.

Opdat zij vrij van zonden konden bestaan.

Veilig.

Je voelt de maar misschien aankomen nu.

Jezus geloofde dat door zijn dood, mensen vrij van zonden zouden blijven.

Mijn broertje vergeleek het ooit met het dragen van een regenkleding.

Wanneer God een mooi huis bezit, wil hij niet dat jij onder de modder Zijn woning betreedt. Maar Jezus beschermd de mens tegen deze modder en zodra je sterft doe je afstand van de regenkleding. Opdat je schoon Zijn woning kunt betreden.

Het is op zijn zachtst moedig te noemen dat deze man opstond voor zijn Geloof en Liefde.

Je moet wel erg sterk zijn, wanneer je jezelf laat geselen en doden, terwijl het volk waar jij van houdt jouw betekenis verloochend.

Je moet wel heel veel vertrouwen hebben, wanneer je aanvaardt dat Angst alle Liefde doodslaat.

Wanneer je het verhaal van Jezus in deze tijd plaatst kun je jezelf niet inbeelden dat één man zo aanbeden zou worden.

Je kunt je niet voorstellen dat één man sterft, om een volk te redden.

En dat gebeurd ook niet meer.

Wanneer een volk bedreigend lijkt te zijn, zijn mensen tegenwoordig zonder genade.

Veroordeeld op geloof en huidskleur worden iedere dag opnieuw mensen buitengesloten, mishandeld en zelfs gedood. Zonder dat het enige betekenis heeft. Zonder dat het iets veranderd voor anderen.

En er is nog steeds niemand die iets doet.

Ik kan niet begrijpen dat voor zoveel mensen, dit verhaal zo weinig betekend.
Er gaat een wijze les verloren, wanneer je vergeet waarom dit verhaal verteld wordt.

Het is in mijn ogen het duidelijkste voorbeeld van Liefde, Geloof en Vertrouwen wat er bestaat.

Is jouw liefde zo groot, dat je onvoorwaardelijk achter hen blijft staan?

Zelfs wanneer je hiermee jouw bestaan dreigt te veranderen?

Goede Vrijdag

Pasen is voor mij een feest van Hoop en Liefde.

Het is de reden dat ik Witte Donderdag, Goede Vrijdag en Pasen wil beschrijven in mijn blog.

Vandaag is het Goede Vrijdag. 

Voor velen zal het ongetwijfeld een heugelijke dag zijn waarop men vrij is.

Het is de dag waarop Christenen herdenken dat Jezus voor hen aan het kruis stierf, dat is Liefde.

Met Pasen staat hij op, hierin vinden Christenen Hoop.

Maar wat velen over het hoofd zien is de manier waarop Jezus stierf.

Goede Vrijdag is voor mij de dag waarop ik nadenk over de Lijdensweg. 

Of je nou in Jezus geloofd of niet, de boodschap achter zijn verhaal is voor mij duidelijk.

Het Verraad, De Verloochening en De Angst.

Nadat Jezus verraden werd door Judas werd hij meegenomen naar de ‘hogere’ macht. Deze mensen zagen Jezus als een bedreiging, omdat hij een grote groep mensen om zich heen verzamelde. En deze mensen leefden in liefde, respect en vertrouwen.

Een groep mensen zonder angst is bedreigend, wanneer je controle wilt houden.

En wanneer je de Leider wegneemt, valt de groep uiteen.

Het is menselijk om jouw eigen leven te redden.

Dat je hiervoor jouw normen en waarden overboord gooit. En verraad wat jou het meeste lief is, valt te begrijpen. Zeker wanneer het hooghouden van jouw Geloof, de dood kan betekenen.

Jezus wist dit.

Hij geloofde in God en de mensen.

Hij hield van God en de mensen.

Hij stierf voor God en de mensen.

Opdat zij vrij van zonden konden bestaan.

Veilig.

Je voelt de maar misschien aankomen nu.

Jezus geloofde dat door zijn dood, mensen vrij van zonden zouden blijven.

Mijn broertje vergeleek het ooit met het dragen van een regenkleding.

Wanneer God een mooi huis bezit, wil hij niet dat jij onder de modder Zijn woning betreedt. Maar Jezus beschermd de mens tegen deze modder en zodra je sterft doe je afstand van de regenkleding. Opdat je schoon Zijn woning kunt betreden.

Het is op zijn zachtst moedig te noemen dat deze man opstond voor zijn Geloof en Liefde.

Je moet wel erg sterk zijn, wanneer je jezelf laat geselen en doden, terwijl het volk waar jij van houdt jouw betekenis verloochend.

Je moet wel heel veel vertrouwen hebben, wanneer je aanvaardt dat Angst alle Liefde doodslaat.

Wanneer je het verhaal van Jezus in deze tijd plaatst kun je jezelf niet inbeelden dat één man zo aanbeden zou worden.

Je kunt je niet voorstellen dat één man sterft, om een volk te redden.

En dat gebeurd ook niet meer.

Wanneer een volk bedreigend lijkt te zijn, zijn mensen tegenwoordig zonder genade.

Veroordeeld op geloof en huidskleur worden iedere dag opnieuw mensen buitengesloten, mishandeld en zelfs gedood. Zonder dat het enige betekenis heeft. Zonder dat het iets veranderd voor anderen.

En er is nog steeds niemand die iets doet.

Ik kan niet begrijpen dat voor zoveel mensen, dit verhaal zo weinig betekend.
Er gaat een wijze les verloren, wanneer je vergeet waarom dit verhaal verteld wordt.

Het is in mijn ogen het duidelijkste voorbeeld van Liefde, Geloof en Vertrouwen wat er bestaat.

Is jouw liefde zo groot, dat je onvoorwaardelijk achter hen blijft staan?

Zelfs wanneer je hiermee jouw bestaan dreigt te veranderen?

Witte Donderdag

Laat ik voorop stellen dat dit blog tot stand komt door mijn Katholieke jeugd.
Ieder jaar rond Pasen overdenk ik dezelfde zaken. 

Zoals sommigen dit met kerst of oudjaar doen.
Voor mij is Pasen bijzonder.
Waarom?
Dat probeer ik nu uit te leggen.

Witte Donderdag:
Het laatste avondmaal.

Bron

Hij sprak over liefde en vrijheid.
Deelde zijn maaltijd en zijn wijn.
Hij leerde mensen sterk te zijn, samen te leven.
Liet de mens zichzelf zien, zichzelf aanvaarden.
En hij vroeg geen geld voor zijn les.

Bij hem leerde je delen, opdat iedereen gelijk was.

Zijn boodschap was geliefd in de tijd waar slavernij en hogere machten zijn wereld in armoede lieten leven. Veel mensen, zoals jij en ik, wilden geloven in zijn gedachten. Omdat zijn hele bestaan bestond uit vertrouwen en liefde. Hem deerde het niet wanneer je geen schoenen aanhad of dat je gouden sieraden droeg. Iedereen was gelijk.
Door zijn liefde verzamelde hij een groep om zich heen.
Werd overal als een koning onthaald.
Mensen hadden hem lief, omdat hij mensen liefhad.

Tot hij aankwam in de grote stad en één van zijn volgelingen hem uitleverde aan de hogere macht.

Wat zijn vriend deed staat uitgebreid beschreven.
Iedereen kent zijn naam en sommigen zullen hem beschuldigen van verraad. Ik kijk daar anders tegenaan. Want had hij zijn ‘leider’ niet aangewezen, dan had de hogere macht hem alsnog gegrepen. Meer onschuldigen zouden sterven, omdat hij een bedreiging vormde.

Er is niets zo machtig als een volk dat hoop kent.
Ik denk dat met zijn kus, zijn volk gered werd.
Ook dat is liefde.

Er staat geschreven dat hij deze avond zijn laatste maaltijd deelde met zijn leerlingen.
Dat hij binnen 24 uur aan het kruis genageld werd, omdat hij geloofde.
Alsof hij niet bang is voor het einde.

Het is de reden dat hij zonder gevecht stierf.
Hij geloofde in de mensheid.

Diezelfde mensheid keerde hem de rug toe, nog voor hij stierf.
Uit angst dat ook zij zouden sterven, wanneer zij hun liefde uitten.
De angst was sterker dan hun liefde. 
Dat is in mijn ogen pas verraad.

Wat een wanhoop moet deze man gevoelt hebben.
Hoeveel angst heeft hij moeten verslaan om liefde te laten winnen?
Ik werkelijk geen idee, maar muziek verteld soms een hoop.

Het verhaal van Witte Donderdag laat mij nadenken over de kracht van angst en liefde.

Zou jouw liefde winnen, wanneer het offer zo onmenselijk groot is? 

Wat Goede Vrijdag voor mij betekend, lezen jullie morgen.

Witte Donderdag

Laat ik voorop stellen dat dit blog tot stand komt door mijn Katholieke jeugd.
Ieder jaar rond Pasen overdenk ik dezelfde zaken. 

Zoals sommigen dit met kerst of oudjaar doen.
Voor mij is Pasen bijzonder.
Waarom?
Dat probeer ik nu uit te leggen.

Witte Donderdag:
Het laatste avondmaal.

Bron

Hij sprak over liefde en vrijheid.
Deelde zijn maaltijd en zijn wijn.
Hij leerde mensen sterk te zijn, samen te leven.
Liet de mens zichzelf zien, zichzelf aanvaarden.
En hij vroeg geen geld voor zijn les.

Bij hem leerde je delen, opdat iedereen gelijk was.

Zijn boodschap was geliefd in de tijd waar slavernij en hogere machten zijn wereld in armoede lieten leven. Veel mensen, zoals jij en ik, wilden geloven in zijn gedachten. Omdat zijn hele bestaan bestond uit vertrouwen en liefde. Hem deerde het niet wanneer je geen schoenen aanhad of dat je gouden sieraden droeg. Iedereen was gelijk.
Door zijn liefde verzamelde hij een groep om zich heen.
Werd overal als een koning onthaald.
Mensen hadden hem lief, omdat hij mensen liefhad.

Tot hij aankwam in de grote stad en één van zijn volgelingen hem uitleverde aan de hogere macht.

Wat zijn vriend deed staat uitgebreid beschreven.
Iedereen kent zijn naam en sommigen zullen hem beschuldigen van verraad. Ik kijk daar anders tegenaan. Want had hij zijn ‘leider’ niet aangewezen, dan had de hogere macht hem alsnog gegrepen. Meer onschuldigen zouden sterven, omdat hij een bedreiging vormde.

Er is niets zo machtig als een volk dat hoop kent.
Ik denk dat met zijn kus, zijn volk gered werd.
Ook dat is liefde.

Er staat geschreven dat hij deze avond zijn laatste maaltijd deelde met zijn leerlingen.
Dat hij binnen 24 uur aan het kruis genageld werd, omdat hij geloofde.
Alsof hij niet bang is voor het einde.

Het is de reden dat hij zonder gevecht stierf.
Hij geloofde in de mensheid.

Diezelfde mensheid keerde hem de rug toe, nog voor hij stierf.
Uit angst dat ook zij zouden sterven, wanneer zij hun liefde uitten.
De angst was sterker dan hun liefde. 
Dat is in mijn ogen pas verraad.

Wat een wanhoop moet deze man gevoelt hebben.
Hoeveel angst heeft hij moeten verslaan om liefde te laten winnen?
Ik werkelijk geen idee, maar muziek verteld soms een hoop.

Het verhaal van Witte Donderdag laat mij nadenken over de kracht van angst en liefde.

Zou jouw liefde winnen, wanneer het offer zo onmenselijk groot is? 

Wat Goede Vrijdag voor mij betekend, lezen jullie morgen.