De titel van dit blog koos ik naar aanleiding van een reclame die op Twitter wordt doorgestuurd.
Een reclame van een kunstvoedingsconcern, waar wordt gesuggereerd dat vrouwen die borstvoeding geven minder genieten van hun moederschap. Gisteravond zag ik de afbeelding voor het eerst voorbij komen. Ik kies ervoor om de afbeelding niet te delen, omdat ik geen zin heb om een miljarden concern achter mijn kont aan te krijgen.
Wil je hem nou wel zien, vraag er gewoon naar.
De rillingen liepen over mijn rug.
Ik kan natuurlijk enkel over mijn eigen ervaring spreken, maar goedbedoeld advies was nog nooit zo aanvaardbaar als de eerste maanden na de geboorte van Ozz. Wij vrouwen zijn al zo beïnvloedbaar en zeker de eerste maanden na de bevalling worden wij overmand door emoties. Kraamvrouwen zijn hormoonbommen, de onzekerheid zelve. Zeker wanneer zij net hun eerste kindje het leven hebben geschonken. Een overbelichte foto met een tevreden baby wekt al snel de indruk dat de aanbieder wel gelijk zal hebben. En wanneer dan de borstvoeding niet gaat zoals je het hoopte, snel je liever naar de supermarkt dan een lactatiedeskundige.
Ik kan het zo goed begrijpen.
Want wie wil nou dingen leren die vanzelf zouden moeten gaan? Zeker een net bevallen vrouw, aangevoerd door een enorme dosis faalangst, zal sneller geloven in de belofte gedaan in deze reclame.
“Geniet zelf wel lekker van het moederschap als je kiest voor opvolgmelk.”
Alweer die rilling.
Alsof je niet geniet van het moederschap wanneer je borstvoeding geeft.
Zijn we vergeten dat borstvoeding de meest intieme vorm van liefde is?
Dat het voeden en zien groeien van jouw kind, een intens gevoel van trots geeft?
Is het dan echt zo dat na zes maanden een moeder los van haar baby moet kunnen zijn?
Er is toch geen fijner gevoel op deze wereld dan jouw kindje, dichtbij je?
Ozz krijgt nu 2 jaar borstvoeding.
Hij heeft nog nooit een fles gekregen en hoewel mijn vriend de eerste maanden soms wel verlangde naar het zelf voeden van onze zoon, geniet hij intens wanneer hij Ozz in mijn armen ziet. Persoonlijk vind ik dat er geen intiemer samenzijn kan zijn tussen Ozz en mij. Wanneer hij bij mij drinkt en zacht met zijn vingertoppen over mijn vrije borst streelt, wordt ik overmand door liefde.
Toegegeven, ik moet niet druk bezig zijn, het is echt niet altijd paradijs. Maar zodra ik er echt voor ga zitten, samen met hem op de bank onder een deken, dan lijkt de hele wereld even stil te staan.
Mijn lichaam en geest komen tot rust.
Ozz wordt rustig.
En samen doezelen we eventjes weg.
Natuurlijk, het is niet altijd rozengeur en maneschijn.
Wanneer we ergens op visite zijn bijvoorbeeld, of wanneer we samen aan het winkelen zijn.
Zodra ik kies om mijn borst te ontbloten in het openbaar, wordt ik verwijtend aangekeken.
Mijn kind is toch te groot voor de borst?
Ik zal hem wel proberen klein te houden, egoïstisch als ik ben.
Ik kom hierdoor soms in situaties terecht waar ik twijfel aan mijn keus om borstvoeding te geven tot hij zelf aangeeft ermee te willen stoppen. Om mij een overgave en 30 minuten later schuldig te voelen dat ik durf te twijfelen aan de meest natuurlijke manier.
Ik kan er niet bij met mijn hoofd dat mijn keus als slecht wordt gezien.
Dat ik een lid zou zijn van de borstvoedingsmaffia, omdat ik kies voor de natuur.
Terwijl een poeder (even serieus, een poeder!) als normaal wordt gezien.
En ik daar niets over mag zeggen.
Alsof ik met mijn rug tegen de muur aansta, starend in de ogen van verkopers.
Op mijn woorden lettend, in angst dat ik gestraft wordt.
Terwijl ik enkel aan vrouwen wil laten weten dat de natuurlijke weg (voor mij) pas echt genot betekent.
Is dat zo moeilijk te geloven?
Mama Krieltje 