Nu ik Mama Krieltje heb laten groeien naar http://www.mamaKrieltje.nl, neem ik het bloggen allemaal net iets serieuzer. Het is geen baan, maar een serieuze hobby waar ik toch wel in wil groeien. En dat gebeurd ook, langzaam maar zeker. Dat merk ik aan kleine dingen als foto’s maken en mijn groeiende wens een goede camera aan te schaffen. Ik lees een blog tien keer voordat ik het plaats en ik denk na, voor ik schrijf.
Maar ook in mijn dagelijkse leven merk ik dat mijn beleving van bepaalde dingen, anders wordt. Pakjesmiddag bijvoorbeeld, observeerde ik meer dan normaal. Omdat ik wist dat ik erover wilde schrijven. Ik leer mijzelf steeds meer om te observeren, in plaats van zelf in een situatie te springen. Mede omdat ik door te observeren een beter beeld krijg. Maar ik merk ook dat ik meer geniet, wanneer ik kijk hoe mijn kleine man leeft.
Fotograferen is ook steeds interessanter, evenals het bewerken van foto’s. Een geslaagde foto net even iets mooier maken, het geeft gewoon een kick. Ik heb mijn eigen banner gemaakt, waar ik trots op ben omdat ik gewoon echt een nieuweling ben in die wereld. En waar ik normaal wegrende voor nieuwe ervaringen, geniet ik nu van mijn persoonlijke ontwikkelingen. Omdat het voor mijn eigen toekomstdroom is. Maar nog meer, omdat ik Ozz kan laten ervaren dat groeien als mens, een waar feest is.
Dat ik groei en mijn blog serieuzer neem werd voor mij duidelijk toen ik vanmorgen naar buiten keek en een witte wereld zag. Mijn kleine man rende naar het raam, vol verbazing.
“Wooooow“, zuchte hij.
Hij moest eens weten dat op zijn geboortedag de hele stad één grote sleebaan was.
Toen was de wereld pas mooi.
Maar dat kan ook mijn roze bril zijn.
Nou dwaal ik alweer af!
Wat ik dus wilde zeggen is dit.
Normaal, wanneer de wereld buiten koud en nat is, blijf ik liever warm binnen met een lekkere kop koffie. Lekker lui in mijn pyjama, onder een deken en op de bank. Genieten van de warme kachel en de nattigheid die buiten de wereld kleurt.
Maar vanmorgen dus niet. Vanmorgen bekroop mij meteen het gevoel dat ik naar buiten moest. Foto’s maken van de natuur en de sneeuw. Ik wilde een blog schrijven over de sneeuw en de fijne tijd die wij er in doorbrachten.
Genieten, dat wilde ik.
Leven.
Maar de sneeuw is niet echt de sneeuw die blijft liggen. Eigenlijk is het meer een soort dik ijs, wat van onze straat een smerige zwarte drab maakt en waar mensen door vallen.
Het is helemaal niet zo mooi buiten, niet hier in ieder geval.
Dus viel de droom over een mooi blog over onze sneeuwpret in het water.
Toch ben ik wel naar buiten gegaan. Ik kon de drang om foto’s te maken namelijk niet bedwingen. De straat is misschien vies, maar er is meer buiten dan steen. En dus heb ik mijzelf warm aangekleed, mijn camera gepakt en ben ik wel naar buiten gelopen.
Hooguit 15 minuten, want het is gewoon echt niet fijn of veilig buiten.
Maar ik heb wel mooie kiekjes voor http://www.mamakrieltje.nl.
Dat was wat ik wilde.
Mama Krieltje 