 |
| Bron: The Cupcake Blog |
Ozz is een snoepkont.
Of naja, hij mag graag eten.
Het gaat niet eens zozeer om snoepgoed, namelijk. Alles wat eetbaar is, lijkt hij met genot tot zich te nemen. Nou is dat natuurlijk niet vreemd, maar zelf vind ik het wel merkwaardig. Zeker omdat ik een vrij ingewikkelde eter ben en aangezien ik kook, bepaal ik vaak ook wat er op tafel komt.
Ik keek dus vreemd op toen hij ineens met luid gesmak genoot van de spruitjes die zijn vader spontaan besloot mee te brengen. Of de bloemkool, die ik zelf met tegenzin weg stop. Want omdat ik het goede voorbeeld wil geven, proef ik de dingen wel die mijn vent soms mee neemt.
Wetende dat ik ze niet lust.
“Je smaak veranderd iedere zoveel jaar, misschien lust je het nu wel.”
Zegt hij dan met een geniepige grijns op zijn gezicht. Want hij weet ook wel dat mijn gemiep meer gewoonte, dan echt iets niet lusten is. In de afgelopen 3 jaar heb ik veel nieuwe dingen geleerd te eten. Maar we zijn er nog lang niet.
Ozz is een wereld van verschil met zijn moeder, wat dat betreft.
En daar ben ik enorm blij om. Want een tranendal aan tafel met als enige weerwoord “Dat lust ik niet”, lijkt mij toch wel vervelend. Mede door het feit dat ik zelf soms wel kan huilen. Wanneer het door al die kookprogramma’s zoveel besproken mondgevoel, mij misselijk maakt.
Dat gezegd hebbende, is de eetlust en het genot waarmee hij kan eten, uitgegroeid tot een nieuwe manier van communiceren. Zodra er een kookprogramma, of anderzijds programma over voedsel, op televisie is en Ozz ziet dat, dan klinkt er een “MMMMM lekker etuh”, in onze woonkamer.
En niet alleen dan, maar ook wanneer er een reclame voorbij komt, wanneer papa boodschappen heeft gedaan, wanneer ik gehaktballen sta te draaien of wanneer de kat eten krijgt. De hele dag door wordt dat ene zinnetje herhaald.
“MMMMM lekker etuh”
Kon ik er een week geleden nog smakelijk om lachen, momenteel drijft mijn drang om hem dan ook te voeden mij enigszins tot wanhoop. Immers wil ik niet veranderen in een moeder die haar kind vetmest. Of misschien erger nog, zo één die haar kind omkoopt met voedsel zodat het even ophoudt met het continue herhalen van hetzelfde riedeltje.
Aan de andere kant zou ik met veel liefde samen met Ozz gaan koken.
Samen lekker eten maken voor papa, voorlopig nog een droom. Niet alleen is Ozz nog erg jong, maar ook iets simpels als cupcakes versieren is voorlopig nog een toekomstdroom. Aangezien we zelf helaas geen oven hebben.
En dat is misschien maar goed ook.
Want zouden we iedere keer cupcakes versieren, wanneer Ozz zijn favoriete zinnetje herhaald, dan konden we de hele stad voorzien.
Mama Krieltje 