Wat heb ik ongelofelijk veel lieve reacties gekregen op mijn ‘samen slapen dillema’ post!
Veel adviezen en vaak dezelfde.
Dus gisteravond was de eerste avond aangebroken waarop ik een poging deed om deze adviezen in de praktijk te brengen.
Poging één:
Alsof Ozz het allemaal aanvoelt, kroop hij gisteren al meerdere keren de trap op.
Eventjes boven de boel verkennen, op het bed liggen en knuffelen met mama. Ik kreeg de indruk dat hij er aan toe was om zichzelf af te zonderen. Dus toen hij om half 9 wakker schrok en vrijwel meteen zijn luchtalarm aanzette, besloot ik voor te stellen om samen naar boven te gaan.
Met een enorme grijns op zijn gezicht en twinkeloogjes, kroop hij voor mij uit de trap op.
Samen tanden poetsen, gezicht en handjes wassen en onder de dekens kruipen. Mijn poging om een klein lampje aan te houden, werd teniet gedaan door mijn kleine man die steeds opnieuw het lampje uit deed. Dus ik besloot de kamerdeur open te houden voor wat licht uit de gang, maar ook dat mocht niet. Meneer wilde alles precies hetzelfde als wanneer we samen gaan slapen.
En wie kan het hem kwalijk nemen, zo hoort het.
Na enkele slokjes bij mama kroop hij omhoog tussen de kussens van papa en mij in.
Het is de plek waar hij iedere nacht slaapt. Deken tot zijn middel en zijn hoofd op dezelfde hoogte als papa en mama. Na nog even wat brabbelen en de laatste energie uitspattingen, werd het stil.
Ik keek op de wekker, we waren 18 minuten verder en het was stil.
Natuurlijk dacht ik meteen aan alle lieve adviezen.
Ik moest niet meteen opspringen en een vreugdedans doen. Maar wachten tot Ozz daadwerkelijk in slaap gevallen was en dan rustig naar beneden gaan. In mijn hoofd hoorde ik de herrie van het traphek en het kraken van ons bed, waarmee ik ongetwijfeld mijn kleine man meteen weer mee wakker zou maken. Maar ik had hoop dat ik na nog 10 minuten ontspannen bij hem liggen, ik de weg naar beneden wel kon gaan trotseren.
Zelf doezelde ik ook in.
Ozz lag zo lief met mijn vingers te spelen. Zijn hand over mijn hand heen strelend en zijn vingers langs mijn vingers glijdend. Ik werd er helemaal rustig van. Een intens gevoel van liefde overmande mij, terwijl ik stil genoot van de liefkozingen van mijn kleine man. Het heeft iets intiems, in een donkere kamer met zijn twee. In alle stilte, samen ontspannen. En Ozz lijkt daar ook zichtbaar van te genieten.
Ik schrok wakker.
De wekker gaf aan dat er 45 minuten verstreken waren en Ozz was nog steeds muisstil. Zijn ademhaling was rustig en hij had mijn hand inmiddels los gelaten. Vanzelfsprekend dacht ik dat hij in slaap was gevallen. Waarom anders zou hij al 45 minuten zo muisstil zijn? De hindernissen in mijn hoofd werden verslagen en ik probeerde zo zacht mogelijk opzij te schuiven.
Licht van buiten weerkaatste op het wit van Ozz’s ogen.
Klaarwakker staarde hij naar mij, terwijl hij bovenop me dook en een knuffel bracht.
“Mama uit?”, vroeg hij en stapte uit bed.
Poging één: mislukt.
Maar genoten hebben we dan weer wel…
Mama Krieltje 