Red Bull Stratos, Geweldige Reclamestunt of toch niet helemaal?

Afgelopen zondag is Felix Baumgartner van 39 km hoogte uit de lucht komen vallen. 

De halve wereld was in rep en roer. Iedere nieuwsuitzending kwam er een stuk over voorbij en ook ik heb 3 uur naar een opstijgende heliumballon zitten staren om met tranen in mijn ogen toe te kijken hoe meneer Baumgartner in een kleine 10 minuten weer voet op aarde zette.

Ik was gespannen, bijna bang dat ik getuige zou zijn van een live dood. Maar ook opgewonden dat ik een historisch iets mocht meekijken. Het voelde heel dubbel, die 3 uren, omdat met iedere gestegen meter ook het gevaar voor zijn leven toenam. En ik vond het bijna magisch dat ik dit, samen met nog ruim 8 miljoen YouTube kijkers, live meekeek.
De woorden dwaas, mafkees en idioot schoten over mijn lippen terwijl ik met de minuut nerveuzer werd. Geloof mij wanneer ik zeg dat naar een ballon kijken nooit eerder zo spannend, zo intens en zo emotioneel is geweest als afgelopen zondag. En dat zegt wat wanneer ik, als heuse clown en ballon angsthaas, dat zeg.

Het moment waarop ik naar een split-screen keek en het gesprek aanhoorde tussen Felix en Joseph W. Kittinger leek mijn hart wel overuren te slaan. Een checklijst van een twintigtal feiten werd nagekeken, waaronder het laten wegvallen van de druk in de cabine. Er werd gezegd dat het pak van Felix zou opblazen dus ik zat, als complete nitwit, te wachten. Gefixeerd op de armen van meneer Baumgartner.
“Blaas op… Blaas op… Blaas nou verdomme op…”, hoorde ik mijzelf denken maar er gebeurde niets en ondertussen zag ik de druk wel wegvallen. Mijn nitwit zijn werd bevestigd toen ik Felix hoorde zeggen dat zijn pak wel opblies en ik zuchtte opgelucht. Geen exploderende of imploderende waaghals vandaag, dat viel weer mee. Nog enkele laatste check ups.

Je zag het ijs van het raam afvallen, de deur openen. Toen ineens weer beeld vanuit de cabine, waar Felix zijn stoel naar voren moest schuiven en zijn voeten naar buiten moest doen.

Mijn hoofd vulde zich met de meest ellendige gedachten…
Hij zou toch zijn evenwicht verliezen en zo floep naar buiten knallen en zijn pak scheuren en sterven…
Of nog erger, naar buiten gezogen worden en dan te pletter vallen omdat hij het bewustzijn verloor.

Maar meneer Baumgartner leek de rust zelve terwijl hij naar buiten stapte en uiteindelijk zei: 

“I am going home now.”

Daar ging hij, 700 km, 800 km, 900 km, 1100 km per uur.
Hij stortte ter aarde en ik hoorde hem zwaar ademen.
Eventjes viel het geluid weg en ik keek naar Menson: “Ik hoor zijn adem niet meer.”

Een traan ontsnapte uit mijn ogen, dat was het dan. Mijn grootste angst werd werkelijkheid. Maar het geluid kwam terug en ik ben tot op die dag nog nooit zo blij geweest iemand te horen hijgen. Zijn parachute opende en uiteindelijk landde hij netjes op zijn voeten.

Ongelofelijk!
Wat een prestatie, wat een lef en wat een record.

Jammer alleen dat de mensen van RTL nieuws enkel spreken over de reclame stunt die RedBull hiermee heeft bereikt. Zij kunnen speculeren wat ze willen, maar wat deze meneer heeft gedaan is meer dan reclame maken voor een drankje.
Ik heb namelijk 3 uur naar een stijgende heliumballon gekeken en 10 minuten naar een neerstortende meneer en ik heb geen seconde aan RedBull gedacht.

Overigens niets dan lof aan dit drankje hoor, dat zij deze (toch wel beetje gekke) meneer hebben geholpen om dit record te behalen. Ik zie NASA nog geen verantwoording willen dragen voor een actie als deze.

Ja, ze komen in het Guinness book of World records voor de hoogste reclame stunt ooit. 

Ik denk alleen niet dat ze daarom meer blikjes verkopen. 

Zeker niet in ons land, waar goedkoop altijd beter is.

En een wereldprestatie een reclamestunt…

Maar goed, nu ben ik wel nieuwsgierig.
Wie heeft gekeken en in tijdens die memorabele sprong wel aan zin gekregen in de sponsor?

  

Voor degene die het gemist hebben: Klik hier voor de sprong.