Iedereen kent het wel.
Of in ieder geval ik wel.
Zeker toen ik zelf nog geen kind hoefde op te voeden en met mijn vrolijke hoofd dacht alles slimmer op te lossen.
Dus om misstanden te ontduiken kies ik ervoor om onderstaand stukje in de ik vorm te schrijven.
Situatie:
Ik ga ergens op visite en zie iemand worstelen met hun kind. Even kijk ik het aan en wanneer ik doorkrijgt dat het kind niet van gedachten gaat veranderen, bedenk ik zelf een mogelijke oplossing voor het ‘probleem’. Nadat ik zorgvuldig hebt nagedacht over mijn woordkeus, probeer ik zo voorzichtig mogelijk mijn oplossing te delen. En wanneer deze wordt aanvaard, dan zie ik vaak ook een verandering in het gedrag.
‘Probleem opgelost’, denk ik dan vol zelfvertrouwen.
Dat heb ik toch even mooi opgelost.
Wat ik op die momenten compleet vergeet is dat de situatie omtrent een kind geen probleem is.
Dat de oplossing die ik had voorgesteld enkel werkt omdat een kind altijd beter luistert naar een ander.
En dat ik mijzelf meng in een situatie waar ik niet thuis hoor.
Namelijk, ouder en kind.
Nu ik zelf moeder ben ervaar ik dit soort situaties ook anders.
Beschermend als ik ben, vind ik dat het aan mij en mijn vriend is om onze zoon te corrigeren. Zonder goedbedoelde adviezen van een ander. En al helemaal wanneer ouder en kind volop in een zogenaamd probleem zitten. Want dat is een leerproces wat je niet zou moeten onderbreken.
Dat is anders wanneer wij ergens op visite zijn, waar meerdere kinderen aanwezig zijn. Want in het huis van een ander gelden andere regels. En de regels voor de kinderen daar, gelden automatisch ook voor onze zoon. Dus dan is het niet meer dan logisch dat de ouder daar mijn kind die regels duidelijk maakt.
Dat gezegd hebbende wil ik graag een kijkje geven in mijn denkwijze achter mijn manier van opvoeden.
Sinds ik zelf moeder ben zie en merk ik regelmatig dat mijn manier van de dingen aanpakken niet helemaal begrepen wordt. Ik ben te soft, geef Ozz teveel zijn zin en geef te lang borstvoeding.
Allemaal meningen die ik naast mij neer kan leggen, omdat ik een bepaalde visie heb. En natuurlijk is dit niet altijd even gemakkelijk in de praktijk. Ozz is twee en in een ondeugende, nieuwsgierige en enorm opstandige fase beland. Dat de praktijk niet altijd overeenkomt met mijn visie, stoort mij mateloos. Want de manier die ik voor ogen heb, vraagt soms meer geduld dan dat ik van nature bezit. Maar ik koester deze wijze zo intens, dat ik van mening ben dat ik aan mijzelf moet werken. In plaats van mijn manier aanpassen.
Dit neemt echter niet weg dat ik soms onzeker kan worden door goedbedoelde adviezen.
Want zoals iedere ouder bezit ik een enorme dosis faalangst en ben ik soms bang dat mijn manier niet de juiste zal blijken. Ik huiver voor de dag dat Ozz naar de peuterspeelzaal gaat en te maken krijgt met regels, die hij nu misschien nog niet kent. Omdat mijn vriend en ik hem vaak vrij laten en weinig beperkingen opleggen. Een kind moet spelen, ontdekken en al doende leren. Is onze mening.
Ik begrijp wel dat in een groep kinderen strengere regels komen kijken. En ergens ben ik eerder nieuwsgierig dan angstig, over de manier waarop Ozz zal reageren op de nieuwe omgeving.
Maar toch fluistert er diep in mij een klein stemmetje:
Zal de manier van opvoeden die wij hanteren matchen met de regels van de speelzaal?
Of krijg ik straks te horen dat Ozz een loslopend projectiel is?
Nu zijn jullie misschien nieuwsgierig naar de redenen van mijn angsten. En ongetwijfeld zal er weinig verschil zijn in mijn manier, en de manier waarop je zelf misschien jouw kind opvoed.
Maar toch wil ik wat dingen vertellen.
Gewoon, omdat ik het even kwijt moet.
Ik ben voorzichtig wanneer het op de gevoelens van Ozz aankomt.
Want in mijn ogen hoort een kind geen tranen te laten, tenzij het pijn heeft.
Verdriet door streng toespreken of opgelegde regels vraagt om een uitleg en troost.
Ik hoop hiermee Ozz bij te brengen dat medeleven en inlevingsvermogen zwaarder weegt dan de baas spelen. Want ook al zijn wij zijn ouders en bepalen wij de grenzen, die grenzen moeten hem uitgelegd worden zonder een gevoel van angst.
Ik denk niet dat straffen en belonen werkt, omdat je hiermee gedrag stimuleert met een wederdienst. En in het leven krijg je niet altijd een beloning voor het doen van de juiste dingen. Ozz heeft dus geen strafhoek of stickervel, omdat ik hem hoop bij te brengen dat goed gedrag zichzelf beloond.
Overigens zien mijn vriend en ik wel dat Ozz vrij snel doorheeft wanneer iets wel of niet mag. Zo wonen we nog maar een week in onze nieuwe woning en onze dondersteen blijft van de tv af (de eerste dag was het aan/uit knopje wel erg interessant), weet met welke kraan hij kan spelen wanneer hij bij mama op het aanrecht zit en blijft hij ook van het gasfornuis af.
En dat allemaal zonder straffen of belonen.
Natuurlijk, meneer heeft zo zijn dondersteen momenten en dan probeert hij ons uit. Hij is nog zo klein en de hele wereld is spannend. Toch ziet hij wel dat zijn acties consequenties hebben en dat is nou net wat wij hopen bij te brengen.
Ozz hangt enorm aan mij en zijn vader. Door de verandering van leefomgeving, maar ook omdat hij graag knuffelt en kusjes geeft. Hij vind het fijn om bij mij op de bank te liggen, houd enorm van lichamelijk contact.
Vermoedelijk een gevolg van het tussen zijn vader en mij inslapen.
En daarmee komen we weer op zo’n dingetje waar mensen soms verbaasd over zijn. Want welke weldenkende ouder kiest ervoor om met een kind in één bed te slapen? Nou, wij dus.
Ozz is een enorm onrustige slaper, komt regelmatig om een klein slokje mamamelk en een knuffel. Hij is gewend om bij ons in bed te liggen, iets waar wij voor hebben gekozen toen hij enkele weken oud was. Een idee ontstaan uit de combinatie nachtvoeding en een koude slaapkamer. In ons oude huis hadden we namelijk maar één slaapkamer en hoewel deze groot genoeg was voor ons bed en een ingerichte babyhoek, voelde het fijner om Ozz dichtbij ons te hebben.
Inmiddels is het een gewoonte die hoogstwaarschijnlijk pas doorbroken wordt wanneer Ozz behoefte krijgt aan zijn eigen bed. En wanneer die dag aanbreekt, staat er een mooie slaapkamer voor hem klaar. Maar tot die tijd is hij welkom tussen ons in.
Ozz krijgt borstvoeding.
Ja ook nu hij twee jaar is, blijf ik op verzoek voeden. Natuurlijk zijn het al lang geen complete maaltijden meer, maar wanneer hij behoefte heeft aan een slokje, dan ben ik binnen handbereik. Hierdoor heeft Ozz nog nooit ergens gelogeerd of een middagje gespeeld. Want zodra de kleine man 100 meter van zijn melk verwijderd is, start er een soort mini luchtalarm. Dat wordt nog wat wanneer hij straks naar de peuterspeelzaal gaat. Al heb ik zo’n vermoeden dat alle andere kinderen hem genoeg afleiding bieden om even niet aan mamamelk te denken.
Eigenlijk verschilt onze manier niet veel van alle andere manieren.
Ik ben alleen teruggekomen op mijn mening dat Supernanny alle wijsheid in pacht had.
Inmiddels ben ik van mening dat het aan de ouder is om zich aan te passen aan een klein mensje. In plaats van andersom. Immers heeft een kind er niet bewust voor gekozen geboren te worden en zal het ook echt niet beter, slimmer of sneller worden wanneer het wordt bijgebracht dat de wereld bestaat uit goed en slecht.
Ik denk dat een kind het beste leert uit eigen ervaring.
Meer nog dan van wat de ouders al weten.
Ik hoop gewoon dat ik (ondanks mijn enorme voorzichtigheid) mijn zoon mag zien opgroeien tot een nieuwsgierig, eigenwijs en zelfstandig mannetje.
Met vallen en opstaan.
Blauwe plekken en schaafwonden.
En alle ellende die komt kijken bij een leerproces.
Want door hem vrij te laten (*):
Komen we samen op plaatsen die ik ook nog niet ken.
Leren we van elkaar.
En weten we wat wij aan elkaar hebben.
(* op een verantwoordelijke manier die aansluit bij zijn leeftijd)
En al die goedbedoelde adviezen?
Ik begrijp nu een beetje beter waarom mensen willen helpen.
Maar koester ook de hoop dat mijn manier gerespecteerd wordt.
En één ding weet ik zeker.
Voortaan kijk ik zelf wel uit met advies geven.
Mama Krieltje 