Ozz en tekenen. Het is een magisch iets.
Je zult hem niet snel kunnen verleiden tot een tekening maken. Maar wanneer hij zelf bedenkt dat hij wil tekenen, dan moet alles het ontgelden. Zijn tekenspullen liggen op een dienblad op mijn haakmand en Ozz kan dus ieder moment geïnspireerd worden door de vrolijke kleurtjes.
Het vraagt dan ook regelmatig wat sturing, wanneer Ozz zijn stiften spontaan verdwalen. Gelukkig kan ik met een doekje de tafel afdoen, maar onze pas geverfde muren ineens vol krassen is wat minder leuk.
Vandaag besloot ik het anders aan te pakken en liet Ozz zijn stoel onder kladderen.
Al snel werd de kast interessant en vertelde hem in huisje boompje beestje taal dat hij op de stoel mocht kleuren, maar niet op de kasten. Natuurlijk probeerde hij het nog een twintigtal keer en ik merkte dat mijn geduld begon op te raken.
Ondertussen ben ik erachter dat afleiden wel kan werken. Als het maar interessanter is als de bezigheid die hij zojuist verzonnen heeft. En dus moet je van goede huize komen, wil je hem van een dondersteenstreek afkrijgen. Zonder geduld te verliezen.
Soms moet je erg creatief zijn.
Wij hebben een zeil van mijn ouders gekregen. Zo’n zeil met een stad erop getekend. Zo kan Ozz door de straten rijden en zacht spelen met zijn auto’s. Aan de andere kant van het zeil is er niets.
Gewoon een wit stuk zeil, gemaakt om op te kleuren.
Toch?
Mama Krieltje 