45 minuten…

Wat heb ik ongelofelijk veel lieve reacties gekregen op mijn ‘samen slapen dillema’ post!

Veel adviezen en vaak dezelfde.

Dus gisteravond was de eerste avond aangebroken waarop ik een poging deed om deze adviezen in de praktijk te brengen.

Poging één:

 

Alsof Ozz het allemaal aanvoelt, kroop hij gisteren al meerdere keren de trap op.

Eventjes boven de boel verkennen, op het bed liggen en knuffelen met mama. Ik kreeg de indruk dat hij er aan toe was om zichzelf af te zonderen. Dus toen hij om half 9 wakker schrok en vrijwel meteen zijn luchtalarm aanzette, besloot ik voor te stellen om samen naar boven te gaan.

Met een enorme grijns op zijn gezicht en twinkeloogjes, kroop hij voor mij uit de trap op.  

Samen tanden poetsen, gezicht en handjes wassen en onder de dekens kruipen. Mijn poging om een klein lampje aan te houden, werd teniet gedaan door mijn kleine man die steeds opnieuw het lampje uit deed. Dus ik besloot de kamerdeur open te houden voor wat licht uit de gang, maar ook dat mocht niet. Meneer wilde alles precies hetzelfde als wanneer we samen gaan slapen. 

En wie kan het hem kwalijk nemen, zo hoort het.

Na enkele slokjes bij mama kroop hij omhoog tussen de kussens van papa en mij in.

Het is de plek waar hij iedere nacht slaapt. Deken tot zijn middel en zijn hoofd op dezelfde hoogte als papa en mama. Na nog even wat brabbelen en de laatste energie uitspattingen, werd het stil. 

Ik keek op de wekker, we waren 18 minuten verder en het was stil.

Natuurlijk dacht ik meteen aan alle lieve adviezen.

Ik moest niet meteen opspringen en een vreugdedans doen. Maar wachten tot Ozz daadwerkelijk in slaap gevallen was en dan rustig naar beneden gaan. In mijn hoofd hoorde ik de herrie van het traphek en het kraken van ons bed, waarmee ik ongetwijfeld mijn kleine man meteen weer mee wakker zou maken. Maar ik had hoop dat ik na nog 10 minuten ontspannen bij hem liggen, ik de weg naar beneden wel kon gaan trotseren.

Zelf doezelde ik ook in.

Ozz lag zo lief met mijn vingers te spelen. Zijn hand over mijn hand heen strelend en zijn vingers langs mijn vingers glijdend. Ik werd er helemaal rustig van. Een intens gevoel van liefde overmande mij, terwijl ik stil genoot van de liefkozingen van mijn kleine man. Het heeft iets intiems, in een donkere kamer met zijn twee. In alle stilte, samen ontspannen. En Ozz lijkt daar ook zichtbaar van te genieten.

Ik schrok wakker.

De wekker gaf aan dat er 45 minuten verstreken waren en Ozz was nog steeds muisstil. Zijn ademhaling was rustig en hij had mijn hand inmiddels los gelaten. Vanzelfsprekend dacht ik dat hij in slaap was gevallen. Waarom anders zou hij al 45 minuten zo muisstil zijn? De hindernissen in mijn hoofd werden verslagen en ik probeerde zo zacht mogelijk opzij te schuiven.

Licht van buiten weerkaatste op het wit van Ozz’s ogen.

Klaarwakker staarde hij naar mij, terwijl hij bovenop me dook en een knuffel bracht.

“Mama uit?”, vroeg hij en stapte uit bed.

Poging één: mislukt.

Maar genoten hebben we dan weer wel…

 

45 minuten…

Wat heb ik ongelofelijk veel lieve reacties gekregen op mijn ‘samen slapen dillema’ post!

Veel adviezen en vaak dezelfde.

Dus gisteravond was de eerste avond aangebroken waarop ik een poging deed om deze adviezen in de praktijk te brengen.

Poging één:

 

Alsof Ozz het allemaal aanvoelt, kroop hij gisteren al meerdere keren de trap op.

Eventjes boven de boel verkennen, op het bed liggen en knuffelen met mama. Ik kreeg de indruk dat hij er aan toe was om zichzelf af te zonderen. Dus toen hij om half 9 wakker schrok en vrijwel meteen zijn luchtalarm aanzette, besloot ik voor te stellen om samen naar boven te gaan.

Met een enorme grijns op zijn gezicht en twinkeloogjes, kroop hij voor mij uit de trap op.  

Samen tanden poetsen, gezicht en handjes wassen en onder de dekens kruipen. Mijn poging om een klein lampje aan te houden, werd teniet gedaan door mijn kleine man die steeds opnieuw het lampje uit deed. Dus ik besloot de kamerdeur open te houden voor wat licht uit de gang, maar ook dat mocht niet. Meneer wilde alles precies hetzelfde als wanneer we samen gaan slapen. 

En wie kan het hem kwalijk nemen, zo hoort het.

Na enkele slokjes bij mama kroop hij omhoog tussen de kussens van papa en mij in.

Het is de plek waar hij iedere nacht slaapt. Deken tot zijn middel en zijn hoofd op dezelfde hoogte als papa en mama. Na nog even wat brabbelen en de laatste energie uitspattingen, werd het stil. 

Ik keek op de wekker, we waren 18 minuten verder en het was stil.

Natuurlijk dacht ik meteen aan alle lieve adviezen.

Ik moest niet meteen opspringen en een vreugdedans doen. Maar wachten tot Ozz daadwerkelijk in slaap gevallen was en dan rustig naar beneden gaan. In mijn hoofd hoorde ik de herrie van het traphek en het kraken van ons bed, waarmee ik ongetwijfeld mijn kleine man meteen weer mee wakker zou maken. Maar ik had hoop dat ik na nog 10 minuten ontspannen bij hem liggen, ik de weg naar beneden wel kon gaan trotseren.

Zelf doezelde ik ook in.

Ozz lag zo lief met mijn vingers te spelen. Zijn hand over mijn hand heen strelend en zijn vingers langs mijn vingers glijdend. Ik werd er helemaal rustig van. Een intens gevoel van liefde overmande mij, terwijl ik stil genoot van de liefkozingen van mijn kleine man. Het heeft iets intiems, in een donkere kamer met zijn twee. In alle stilte, samen ontspannen. En Ozz lijkt daar ook zichtbaar van te genieten.

Ik schrok wakker.

De wekker gaf aan dat er 45 minuten verstreken waren en Ozz was nog steeds muisstil. Zijn ademhaling was rustig en hij had mijn hand inmiddels los gelaten. Vanzelfsprekend dacht ik dat hij in slaap was gevallen. Waarom anders zou hij al 45 minuten zo muisstil zijn? De hindernissen in mijn hoofd werden verslagen en ik probeerde zo zacht mogelijk opzij te schuiven.

Licht van buiten weerkaatste op het wit van Ozz’s ogen.

Klaarwakker staarde hij naar mij, terwijl hij bovenop me dook en een knuffel bracht.

“Mama uit?”, vroeg hij en stapte uit bed.

Poging één: mislukt.

Maar genoten hebben we dan weer wel…

 

Project Toilet: Afgerond!

Het is klaar!

Ons toiletraam gordijntje hangt sinds enkele dagen te schitteren in onze toilet.

Het toilet is meteen een stuk donkerder, maar dat nemen we voor lief.

Want wat had ik er een werk aan, wat heb ik ervan genoten en wat geniet ik nog steeds!

Iedere keer wanneer ik ons toilet bezoek, voel ik me eventjes trots.

Het is door mij, dat je nu een lamp aan moet doen.

Natuurlijk moest ik wel nog wat extra’s toevoegen aan mijn trots. 

Ik leerde mijzelf bloemen haken, aan de hand van een online uitleg bij Echtstudio Met enige aanpassing kreeg ik de in mijn eigen perfecte bloemen voor mijn gordijntje.

Ook haakte ik een witte rand om het geheel heen. Om het te verstevigen, maar ook voor netjes.

Ik ben eigenlijk best wel trots op mijn geslaagde project. 

Natuurlijk, ik ben ruim 4 weken bezig geweest. Maar ik ben ook echt 4 weken bezig geweest. Ik ben wel op zoek gegaan naar nieuwe projecten. En ik ben ook al nieuw katoen gaan kopen, omdat ik eigenlijk niet meer kon wachten. 

Ik ben inmiddels ook alweer begonnen aan iets. En weer iets anders dan mijn zo gedroomde deken. Toch heeft het wel iets met de deken te maken. 

Maar wat dat is, dat horen jullie nog…

Voor nu gaan we nog even genieten van mijn heerlijk vrolijke toiletgordijn.

Links binnen / Rechts buiten

Wat is hij mooi hè?

Project Toilet: Afgerond!

Het is klaar!

Ons toiletraam gordijntje hangt sinds enkele dagen te schitteren in onze toilet.

Het toilet is meteen een stuk donkerder, maar dat nemen we voor lief.

Want wat had ik er een werk aan, wat heb ik ervan genoten en wat geniet ik nog steeds!

Iedere keer wanneer ik ons toilet bezoek, voel ik me eventjes trots.

Het is door mij, dat je nu een lamp aan moet doen.

Natuurlijk moest ik wel nog wat extra’s toevoegen aan mijn trots. 

Ik leerde mijzelf bloemen haken, aan de hand van een online uitleg bij Echtstudio Met enige aanpassing kreeg ik de in mijn eigen perfecte bloemen voor mijn gordijntje.

Ook haakte ik een witte rand om het geheel heen. Om het te verstevigen, maar ook voor netjes.

Ik ben eigenlijk best wel trots op mijn geslaagde project. 

Natuurlijk, ik ben ruim 4 weken bezig geweest. Maar ik ben ook echt 4 weken bezig geweest. Ik ben wel op zoek gegaan naar nieuwe projecten. En ik ben ook al nieuw katoen gaan kopen, omdat ik eigenlijk niet meer kon wachten. 

Ik ben inmiddels ook alweer begonnen aan iets. En weer iets anders dan mijn zo gedroomde deken. Toch heeft het wel iets met de deken te maken. 

Maar wat dat is, dat horen jullie nog…

Voor nu gaan we nog even genieten van mijn heerlijk vrolijke toiletgordijn.

Links binnen / Rechts buiten

Wat is hij mooi hè?

Samen slapen dillema…

Ozz slaapt tussen papa en mij in.

Omdat ik gekozen heb voor borstvoeding, was het een vrij logisch gevolg dat hij ‘snachts tussen ons in sliep. In eerste instantie wel zo gemakkelijk, wanneer ik enkel mijn borst hoefde te ontbloten. Het eerste jaar op de dekens, in zijn eigen slaapzak en later gewoon bij papa en mama onder de dekens. 

We zijn er ingegroeid, heel geleidelijk werden mijn angsten vervangen voor een intens gevoel van veiligheid. Wanneer ik midden in de nacht wakker schrok, hoefde ik maar naast mij te voelen om te weten dat alles goed is. En die nachtvoedingen werden vanzelf steeds minder. 

Nadeel van samen slapen is dat Ozz absoluut niet alleen slaapt.

Zijn middagdutje gebeurd in onze woonkamer, tegen mama aan op de bank. En wanneer hij eenmaal slaapt mag ik wel de bank verlaten, maar zodra ik de kamer verlaat schrikt hij wakker. Ozz is het gewend dat zijn vader en ik altijd binnen handbereik zijn. En hoewel we overdag best naar een andere kamer mogen (papa in ieder geval wel), mag dat niet wanneer hij slaapt.

Overbodig ledikantje.

We hebben 6 maanden na zijn geboorte een nieuw ledikantje voor hem gekocht, omdat onze eerste uit elkaar was getrokken door meneer. En ergens koesterden wij de hoop dat hij alsnog in zijn eigen bed zou leren slapen. Al was het bij ons in de kamer. Maar na een kleine twee weken proberen, gaven wij de strijd op. Menson en ik vinden het niet nodig dat Ozz tot hysterisch toe krijst. Zeker niet wanneer wij in hetzelfde huis aanwezig zijn.  

Ozz moet weten dat wij ten alle tijden klaar staan om zijn verdriet te troosten. 

Ook wanneer dit verdriet voor ons onbegrijpelijk is.

Nu Ozz de 2 jaar is gepasseerd ligt hij nog steeds iedere nacht tussen ons in.

En iedere avond valt hij in slaap op de bank. Dat laatste gebeurd echter steeds minder regelmatig. Het zal ongetwijfeld samenhangen met zijn late middagdutjes. Maar ergens denk ik ook dat hij inmiddels zo gewend is aan het ‘samen slapen’, dat hij ook van mening is dat we samen naar bed toe moeten gaan. Want wanneer Ozz zichzelf wakker weet te houden tot wij gaan slapen, valt hij als een blok in slaap zodra we naar bed gaan. 

Je zou dus denken dat hij wel moe is, maar niet toegeeft omdat papa en mama nog wakker zijn.

Tijd voor een nieuw fase dus.

We willen hem graag voorbereiden op zijn eigen bed en zijn eigen kamer.

Inmiddels hebben Menson en ik bedacht dat het misschien een idee zou zijn wanneer één van ons in de avond met Ozz op bed gaat liggen. Wachten tot hij slaapt en dan weer terug de ‘grote mensen wereld’ instappen.

Je zou denken dat het moet lukken, zeker omdat hij in ons bed ligt en er verder weinig veranderd.

Maar ik ben zo enorm bang voor een hysterisch krijsend mannetje, omdat we hem ‘alleen’ laten.

Jullie voelen het misschien al wel aankomen, ik heb een vraag.

Lieve ‘samen slapende’ papa’s en mama’s,

Hoe zou ik dit kunnen aanpakken?

Samen slapen dillema…

Ozz slaapt tussen papa en mij in.

Omdat ik gekozen heb voor borstvoeding, was het een vrij logisch gevolg dat hij ‘snachts tussen ons in sliep. In eerste instantie wel zo gemakkelijk, wanneer ik enkel mijn borst hoefde te ontbloten. Het eerste jaar op de dekens, in zijn eigen slaapzak en later gewoon bij papa en mama onder de dekens. 

We zijn er ingegroeid, heel geleidelijk werden mijn angsten vervangen voor een intens gevoel van veiligheid. Wanneer ik midden in de nacht wakker schrok, hoefde ik maar naast mij te voelen om te weten dat alles goed is. En die nachtvoedingen werden vanzelf steeds minder. 

Nadeel van samen slapen is dat Ozz absoluut niet alleen slaapt.

Zijn middagdutje gebeurd in onze woonkamer, tegen mama aan op de bank. En wanneer hij eenmaal slaapt mag ik wel de bank verlaten, maar zodra ik de kamer verlaat schrikt hij wakker. Ozz is het gewend dat zijn vader en ik altijd binnen handbereik zijn. En hoewel we overdag best naar een andere kamer mogen (papa in ieder geval wel), mag dat niet wanneer hij slaapt.

Overbodig ledikantje.

We hebben 6 maanden na zijn geboorte een nieuw ledikantje voor hem gekocht, omdat onze eerste uit elkaar was getrokken door meneer. En ergens koesterden wij de hoop dat hij alsnog in zijn eigen bed zou leren slapen. Al was het bij ons in de kamer. Maar na een kleine twee weken proberen, gaven wij de strijd op. Menson en ik vinden het niet nodig dat Ozz tot hysterisch toe krijst. Zeker niet wanneer wij in hetzelfde huis aanwezig zijn.  

Ozz moet weten dat wij ten alle tijden klaar staan om zijn verdriet te troosten. 

Ook wanneer dit verdriet voor ons onbegrijpelijk is.

Nu Ozz de 2 jaar is gepasseerd ligt hij nog steeds iedere nacht tussen ons in.

En iedere avond valt hij in slaap op de bank. Dat laatste gebeurd echter steeds minder regelmatig. Het zal ongetwijfeld samenhangen met zijn late middagdutjes. Maar ergens denk ik ook dat hij inmiddels zo gewend is aan het ‘samen slapen’, dat hij ook van mening is dat we samen naar bed toe moeten gaan. Want wanneer Ozz zichzelf wakker weet te houden tot wij gaan slapen, valt hij als een blok in slaap zodra we naar bed gaan. 

Je zou dus denken dat hij wel moe is, maar niet toegeeft omdat papa en mama nog wakker zijn.

Tijd voor een nieuw fase dus.

We willen hem graag voorbereiden op zijn eigen bed en zijn eigen kamer.

Inmiddels hebben Menson en ik bedacht dat het misschien een idee zou zijn wanneer één van ons in de avond met Ozz op bed gaat liggen. Wachten tot hij slaapt en dan weer terug de ‘grote mensen wereld’ instappen.

Je zou denken dat het moet lukken, zeker omdat hij in ons bed ligt en er verder weinig veranderd.

Maar ik ben zo enorm bang voor een hysterisch krijsend mannetje, omdat we hem ‘alleen’ laten.

Jullie voelen het misschien al wel aankomen, ik heb een vraag.

Lieve ‘samen slapende’ papa’s en mama’s,

Hoe zou ik dit kunnen aanpakken?

Project Toilet 4

En zomaar ineens is er alweer een week voorbij.

Inmiddels begint het gordijntje meer en meer vorm te krijgen. Ik zou mijzelf verloren zijn, wanneer ik niet halverwege deze week ineens besloot iets anders te willen doen. Dus ik leerde mijzelf een lief bloemetje haken, waardoor ik inmiddels met enkele bloemetjes zit opgescheept en nog steeds geen afgemaakt gordijntje. Maar goed, het houdt mij bezig. En belangrijker nog, mijn creativiteit is geraakt. Een volgend project ligt alweer op de loer.

Goed, terug naar het gordijntje dus.

Na een tijdje op Google verdwaald te zijn geweest, kwam ik dit leuke patroontje tegen van een enorm simpel bloemetje. 

Ik ben meteen aan de slag gegaan en heb dus een klein stapeltje bloemetjes inmiddels. Maar het gordijntje is van zichzelf al zo kleurrijk, dat ik niet denk dat ik er nog van deze vrolijke bloemetjes op ga maken.

Ook heb ik ergens in de afgelopen 7 dagen besloten mijn lap mini granny’s te halveren, zodat ik een losse voor en achterkant zou hebben. Het gordijntje komt niet langer voor het volledige raam, maar over de oerlelijke stang in het midden van het raam. Zo komt er nog enigszins zonlicht binnen. Wel zo leuk, wanneer je een raam in jouw toilet hebt. 

Het is de bedoeling dat ik deze week het gordijntje afrond.

En inmiddels ben ik aan het nadenken wat ik kan doen om de rest van het toilet in dezelfde vrolijke staat te brengen. Maar mijn vrolijke kleurtjes zijn inmiddels bijna op en in plaats van deze kleuren bijkopen, heb ik katoen gekocht voor mijn nieuwe project.

Na 4 weken ons toilet als een project te hebben gezien, zie ik nu in dat wanneer ik mijn zinnen ergens op zet, ik het ook kan realiseren. 

Project Toilet is bijna afgerond.

Het gordijntje is bijna klaar en dan zal ik eerst moeten besluiten wat ik met de muren wil doen, voor ik weer verder kan. Want het originele idee van een blauw wit toilet, dat kan ik mijn vrolijk gekleurde gordijntje niet aandoen. Toch?

Project Toilet 4

En zomaar ineens is er alweer een week voorbij.

Inmiddels begint het gordijntje meer en meer vorm te krijgen. Ik zou mijzelf verloren zijn, wanneer ik niet halverwege deze week ineens besloot iets anders te willen doen. Dus ik leerde mijzelf een lief bloemetje haken, waardoor ik inmiddels met enkele bloemetjes zit opgescheept en nog steeds geen afgemaakt gordijntje. Maar goed, het houdt mij bezig. En belangrijker nog, mijn creativiteit is geraakt. Een volgend project ligt alweer op de loer.

Goed, terug naar het gordijntje dus.

Na een tijdje op Google verdwaald te zijn geweest, kwam ik dit leuke patroontje tegen van een enorm simpel bloemetje. 

Ik ben meteen aan de slag gegaan en heb dus een klein stapeltje bloemetjes inmiddels. Maar het gordijntje is van zichzelf al zo kleurrijk, dat ik niet denk dat ik er nog van deze vrolijke bloemetjes op ga maken.

Ook heb ik ergens in de afgelopen 7 dagen besloten mijn lap mini granny’s te halveren, zodat ik een losse voor en achterkant zou hebben. Het gordijntje komt niet langer voor het volledige raam, maar over de oerlelijke stang in het midden van het raam. Zo komt er nog enigszins zonlicht binnen. Wel zo leuk, wanneer je een raam in jouw toilet hebt. 

Het is de bedoeling dat ik deze week het gordijntje afrond.

En inmiddels ben ik aan het nadenken wat ik kan doen om de rest van het toilet in dezelfde vrolijke staat te brengen. Maar mijn vrolijke kleurtjes zijn inmiddels bijna op en in plaats van deze kleuren bijkopen, heb ik katoen gekocht voor mijn nieuwe project.

Na 4 weken ons toilet als een project te hebben gezien, zie ik nu in dat wanneer ik mijn zinnen ergens op zet, ik het ook kan realiseren. 

Project Toilet is bijna afgerond.

Het gordijntje is bijna klaar en dan zal ik eerst moeten besluiten wat ik met de muren wil doen, voor ik weer verder kan. Want het originele idee van een blauw wit toilet, dat kan ik mijn vrolijk gekleurde gordijntje niet aandoen. Toch?

2 kleine peutertjes

De keus of Bubbels bij ons gezin kwam, was geen moeilijke. 

Natuurlijk zou Ozz de doorslaggevende factor zijn, of wij Bubbels ook daadwerkelijk in huis zouden nemen. We hebben nagedacht over de kosten van een huisdier en het soort hond. Bubbels is een Bulldog en hoewel wij compleet verliefd op haar zijn, vinden anderen haar maar eng. We realiseerden ons ook dat Bubbels een hond is die een consequente houding van ons vraagt. 

Maar waar totaal niet aan dachten, was de leeftijd van Bubbels (3,5). 

En waarom zouden we ook?

Inmiddels zijn we tot het besef gekomen dat we niet één, maar twee peuters in ons gezin hebben.

Ozz en Bubbels wisselen elkaar de gehele dag af, met ondeugende streken. 

En dat het liefst samen.

Mijn vriend en ik houden de twee nog wel nauwlettend in de gaten.

Ozz is kleiner, lichter en minder sterk natuurlijk. En Bubbels is een hond. Een nieuwe hond, die nog veel van ons moet leren. Ze kent de basiscommando’s en is enorm voorzichtig met Ozz. Maar dat neemt niet weg dat ze steeds opnieuw dezelfde dingen probeert. 

Als een echte peuter.

Het voeren van Bubbels is als het geven van een snoepje aan een kind. 

Dat geldt voor iedereen en dus ook voor Ozz. Onze week heeft dan ook een beetje in het teken van eten gestaan. Te vaak heb ik deze week Bubbels en Ozz uit elkaar gehaald om te voorkomen dat Bubbels volgepropt wordt met eten. Koekjes, brood, avondeten, werkelijk alles wordt gedeeld met de hond. En ondanks het feit dat dit natuurlijk enorm lief is van Ozz, is het ook ongewenst. Want een hond hoort geen menseneten te eten. 

Alleen hoe leg je dat een kind van 2 uit?

Niet alleen eten maakt Ozz en Bubbels onafscheidelijk.

Het kan zomaar de geur van Ozz luier zijn, waar Bubbels aan wil snuffelen. Of de zachte kreuntjes van Bubbels, wanneer ze om aandacht verlegen zit. Ozz kan ook ineens samen met Bubbels en een auto willen spelen. Of aan haar staart trekken, omdat deze gewoon binnen handbereik is. 

Onweerstaanbaar zijn ook de water en voerbak van Bubbels. Met enige regelmaat worden alle brokjes één voor één in het water gegooid. Wel zo gemakkelijk.

Het nauwlettend in de gaten houden van die twee is veranderd in een dagtaak.

Het vertrouwen dat het goed gaat is er wel. Toch blijven we oplettend. Ozz mag Bubbels geen pijn doen natuurlijk. Om over andersom gewoon maar niet na te denken. We zijn voorzichtig, want net als 2 mensen, doen mens en dier elkaar ook wel eens pijn. En het is aan ons om dit te voorkomen tussen onze twee kinders.

Overigens heb ik de afgelopen dagen ook wel lol gehad.

Het is tot mij doorgedrongen hoe verschillend ik Bubbels en Ozz behandel, terwijl ik ze ook alle twee veel liefde geef. Ik kan erg lachen om mijn strenge houding tegenover Bubbels, wanneer ik haar naar de keuken stuur tijdens het avondeten. Gewoon, omdat ik mij een hele dame voel dat zij ook luistert. 

Zo kan mijn kleine man eten, zonder het gevoel te moeten delen.

En ik kan ook genieten, zonder dat emotie en verstand in oorlog komen.

Ik weet dat ik consequent moet zijn,  maar als iets onweerstaanbaar is, dan zijn het wel die twee ondeugden bij elkaar.

2 kleine peutertjes

De keus of Bubbels bij ons gezin kwam, was geen moeilijke. 

Natuurlijk zou Ozz de doorslaggevende factor zijn, of wij Bubbels ook daadwerkelijk in huis zouden nemen. We hebben nagedacht over de kosten van een huisdier en het soort hond. Bubbels is een Bulldog en hoewel wij compleet verliefd op haar zijn, vinden anderen haar maar eng. We realiseerden ons ook dat Bubbels een hond is die een consequente houding van ons vraagt. 

Maar waar totaal niet aan dachten, was de leeftijd van Bubbels (3,5). 

En waarom zouden we ook?

Inmiddels zijn we tot het besef gekomen dat we niet één, maar twee peuters in ons gezin hebben.

Ozz en Bubbels wisselen elkaar de gehele dag af, met ondeugende streken. 

En dat het liefst samen.

Mijn vriend en ik houden de twee nog wel nauwlettend in de gaten.

Ozz is kleiner, lichter en minder sterk natuurlijk. En Bubbels is een hond. Een nieuwe hond, die nog veel van ons moet leren. Ze kent de basiscommando’s en is enorm voorzichtig met Ozz. Maar dat neemt niet weg dat ze steeds opnieuw dezelfde dingen probeert. 

Als een echte peuter.

Het voeren van Bubbels is als het geven van een snoepje aan een kind. 

Dat geldt voor iedereen en dus ook voor Ozz. Onze week heeft dan ook een beetje in het teken van eten gestaan. Te vaak heb ik deze week Bubbels en Ozz uit elkaar gehaald om te voorkomen dat Bubbels volgepropt wordt met eten. Koekjes, brood, avondeten, werkelijk alles wordt gedeeld met de hond. En ondanks het feit dat dit natuurlijk enorm lief is van Ozz, is het ook ongewenst. Want een hond hoort geen menseneten te eten. 

Alleen hoe leg je dat een kind van 2 uit?

Niet alleen eten maakt Ozz en Bubbels onafscheidelijk.

Het kan zomaar de geur van Ozz luier zijn, waar Bubbels aan wil snuffelen. Of de zachte kreuntjes van Bubbels, wanneer ze om aandacht verlegen zit. Ozz kan ook ineens samen met Bubbels en een auto willen spelen. Of aan haar staart trekken, omdat deze gewoon binnen handbereik is. 

Onweerstaanbaar zijn ook de water en voerbak van Bubbels. Met enige regelmaat worden alle brokjes één voor één in het water gegooid. Wel zo gemakkelijk.

Het nauwlettend in de gaten houden van die twee is veranderd in een dagtaak.

Het vertrouwen dat het goed gaat is er wel. Toch blijven we oplettend. Ozz mag Bubbels geen pijn doen natuurlijk. Om over andersom gewoon maar niet na te denken. We zijn voorzichtig, want net als 2 mensen, doen mens en dier elkaar ook wel eens pijn. En het is aan ons om dit te voorkomen tussen onze twee kinders.

Overigens heb ik de afgelopen dagen ook wel lol gehad.

Het is tot mij doorgedrongen hoe verschillend ik Bubbels en Ozz behandel, terwijl ik ze ook alle twee veel liefde geef. Ik kan erg lachen om mijn strenge houding tegenover Bubbels, wanneer ik haar naar de keuken stuur tijdens het avondeten. Gewoon, omdat ik mij een hele dame voel dat zij ook luistert. 

Zo kan mijn kleine man eten, zonder het gevoel te moeten delen.

En ik kan ook genieten, zonder dat emotie en verstand in oorlog komen.

Ik weet dat ik consequent moet zijn,  maar als iets onweerstaanbaar is, dan zijn het wel die twee ondeugden bij elkaar.